Τόσο δύσκολο. Απ’ την πρώτη
στιγμή που θ’ ανοίξεις τα μάτια σου και θα δεις αυτόν εδώ τον κόσμο. Στην αρχή
νομίζεις ότι είναι φτιαγμένος μόνο από αγάπη… δεν γνωρίζεις τη λέξη. Την
νοιώθεις μόνο. Την εκφράζεις στην γυναίκα που σε κρατά στην αγκαλιά της και σε
ταΐζει. «Πάντα είναι αμοιβαία αυτή η αγάπη;», θα με ρωτήσεις. Τις περισσότερες
φορές είναι. Είναι σπάνιο να μη σε αγαπά ο άνθρωπος που σ’ έφερε σ’ αυτή τη ζωή
αν και υπάρχουν εξαιρέσεις. Σε αυτές δεν θα αναφερθώ, νομίζω. Φυσικά, σε αγαπά
και ο άλλος άνθρωπος που συνέβαλε στην διαδικασία της δημιουργίας σου. Και τον
αγαπάς κι εσύ. Και τους υπόλοιπους ανθρώπους που απαρτίζουν την οικογένειά σου.
Και είναι, ναι, Αμοιβαία η αγάπη αυτή…. Τότε, Γιατί; Γιατί είναι δύσκολη; Γιατί
«βγαίνεις» απ’ την οικογένεια ένας προβληματικός άνθρωπος; Γιατί, ενώ βλέπεις
τα λάθη τα διαιωνίζεις;
Δεν θέλω να μείνω σε αυτό.
Θέλω να καταλάβω γιατί ο συναισθηματικός κόσμος είναι αυτός που κυβερνά τους
ανθρώπους. Ακούμε πολλές φορές ότι υπήρξε ο τάδε δολοφόνος που ήταν ψυχρός και
κανένα συναίσθημα δεν υπήρχε στην καρδιά του… ότι ήταν αμετανόητος που διέπραξε
το έγκλημα…. Ψυχρός. Χωρίς συναισθήματα. Ανέκφραστος. Ε, λοιπόν; Κι εμείς που
διακατεχόμαστε από Αγάπη, Συμπόνια, Λύπη, Χαρά, τι έγινε; Γιατί είμαστε κακοί
άνθρωποι;
Τι μας λείπει και κάνουμε τη
ζωή μας δύσκολη, μίζερη και τραγική; Φαινομενικά όλοι μας δείχνουμε
ευτυχισμένοι (το ότι πρέπει να είμαστε, γιατί τα έχουμε όλα, δεν
μετράει). Έχουμε ευτυχισμένο γάμο, καλά παιδιά, καλές σχέσεις με συγγενείς και
γείτονες, αλλά στην πραγματικότητα τίποτα από όλα αυτά δεν συμβαίνει. Μπορεί να
έχουμε εγκλωβιστεί σ’ ένα γάμο από συνήθεια, να έχουμε κάνει κακό στα παιδιά
μας από υπερπροστατευτικότητα ή το αντίθετο από απόλυτη αδιαφορία. Μπορεί να
μισούμε τον γείτονα γιατί είναι πιο ευτυχισμένος (αγνοούμε τα δικά του
προβλήματα) με τη δική του οικογένεια και μισούμε τους συγγενείς μας γιατί το
χωράφι δεν μοιράστηκε δίκαια (με τα δικά μας πάντα κριτήρια).
Που χάνουμε την μπάλα; Θα μου
πεις ότι ο άνθρωπος τα θέλει όλα και είναι πλεονέκτης. Εντάξει. Καλά μέχρι εδώ.
Και όταν τα έχει όλα; Γιατί είναι πάλι δυστυχισμένος; Γιατί κάνει τόσο κόπο να
αποκτήσει και στο τέλος δεν έχει τίποτα; Γιατί του φαίνονται λίγα;
Δεν μπορώ να το λύσω εγώ αυτό.
Το γνωρίζω καλά. Κι εγώ ένας απλός άνθρωπος σαν όλους τους άλλους είμαι. Θα
έπρεπε να είμαι συνέχεια Ευτυχισμένος Άνθρωπος, αλλά κάνω κι εγώ το ίδιο λάθος
που κάνουμε όλοι. Νομίζω ότι κάτι μου λείπει….. Δεν μου λείπει. Το κατασκευάζω
κάθε φορά. Κάθε φορά είναι διαφορετικό. Μια είναι ο ένας γονιός που έφυγε
νωρίς, μια ότι δεν έχω όσα χρήματα θα ήθελα να έχω, μια άλλη φορά γιατί ο
γείτονας έβαλε δυνατά τη μουσική….. Λόγοι; Άπειροι…. Κανένας ουσιαστικός, αλλά
όλοι ικανοί να με κάνουν να νοιώθω μιζέρια και δυστυχία…..
Πόσο λάθος κάνω…. κι η ρημάδα
η ζωή είναι μικρή….