Τρίτη 11 Δεκεμβρίου 2012

Πω πω κρύο..... πω πω κρύο.....

Η σόμπα από χθες το απόγευμα δεν έχει σβήσει καθόλου......
ούτε ξέρω πόσα ξύλα της έριξα μέσα.....
Αλλά δεν έχω παράπονο! Πάρτε μια γεύση για το τι καιρό κάνει εδώ πάνω.....




 Καλό χειμώνα και καλές γιορτές να έχουμε!!!!!! Με υγεία, αγάπη, αλληλεγγύη και ευτυχία!!!!!!

Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2012

Μια ακόμη Άθλια Εποχή......2008.....2012.... και πόσο θα κρατήσει ακόμα κανείς δεν ξέρει.......

Κάποτε νόμιζα ότι ο Μεσαίωνας ήταν βρώμικες πόλεις με αυξημένη την εγκληματικότητα, χωρίς πλάνο οικοδόμησης, με αποτέλεσμα να είναι ο ένας κυριολεκτικά πάνω στον άλλο,  την άρχουσα τάξη να αδιαφορεί και να απομυζά τους φτωχούς με βαριά φορολογία, να κλέβει το βιος των αγροτών και να απαγχονίζει τον κόσμο για χάρη της διασκέδασης........
Οι αρρώστιες μάστιζαν τα χαμηλά στρώματα, ο ρατσισμός ήταν σε έξαρση, δικαιοσύνη δεν υπήρχε εάν δεν υπήρχε οικονομική επιφάνεια και ούτε λόγος για εξέλιξη γιατί η Ιερά Εξέταση έκαιγε τους μάγους στην πυρά...... Η λογοκρισία έκλεινε τα στόματα στους λόγιους και φυσικά δεν υπήρχε ούτε δημοκρατία ούτε ισότητα ανάμεσα στους ανθρώπους.
Οι άνθρωποι πέθαιναν στους δρόμους και τους μάζευαν με τα κάρα για να τους πετάξουν σε αναχώματα λίγο έξω από τα τείχη των πόλεων, δημιουργώντας εστίες μόλυνσης στον υδροφόρο ορίζοντα, αποδεκατίζοντας έτσι χωριά ολόκληρα, αλλά και τις ίδιες τις πόλεις.......
Μου αρέσει που διδαχθήκαμε κάποτε ότι αυτή η εποχή ήταν η εποχή του σκοταδισμού...... και ότι πέρασε ανεπιστρεπτί....... Από τότε και μετά  βιβλία γράφτηκαν και ταινίες  παίχτηκαν, μεταφέροντας όλη την αθλιότητα της εποχής μπροστά στα μάτια μας....... Την διαβάσαμε, την είδαμε και ήμασταν ευτυχισμένοι που πέρασε και δεν την ζήσαμε.
Πόσο ειρωνικό είναι αυτό; Ώρες ώρες έχω την εντύπωση ότι τώρα ζούμε σε ακόμη χειρότερα χρόνια. Και το χειρότερο είναι ότι προσωπικά το βιώνω σε όλο του το μεγαλείο. Πως;;;; Όλη αυτή η άθλια κατάσταση δεν αφήνει πια την σκέψη μου να τρέξει. Νομίζω ότι στέρεψα από λέξεις και φαντασία..... Πως να γράψεις όταν ο διπλανός σου έκλεισε το μαγαζί του γιατί η εφορία και τα χαράτσια δεν τον άφησαν να πάρει ανάσα; Πως να γράψεις όταν στο παραδίπλα σπίτι υπάρχουν παιδιά που πεινάνε; Πως να γράψεις όταν υπάρχουν άνθρωποι που κοιμούνται στο αυτοκίνητο; Πως να τρέξει η φαντασία σου όταν σου στερούν την περίθαλψη που όλα αυτά τα χρόνια που δούλευες, κάθε μήνα σου τα ’περναν τα λεφτά με το έτσι θέλω για να τα φάνε; Πως να γράψεις όταν ανακοινώνονται τα μέτρα κόβοντάς σου και τον αέρα που αναπνέεις;;;; Πως να γράψεις όταν όλα ακριβαίνουν και δεν έχεις τη δυνατότητα να πάρεις έστω τα απολύτως απαραίτητα;;;; Πως να γράψεις όταν δεν σου μένει ελπίδα για το αύριο;;;;;; 
Δεν θέλω να σας τρομάξω, αν και νομίζω ότι το ’κανα, αλλά δεν αντέχω άλλο. Μου είναι πολύ δύσκολο να συνεχίσω εκείνο που έγραφα αν και είναι πολύ κοντά στο τέλος. Ήθελα να σας πω μόνο ότι αυτό το διάστημα η ψυχολογική μου κατάσταση είναι έτσι και δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει έτσι. 
Θέλω επίσης,να σας πω ότι δεν έχω κατάθλιψη. Απλά είμαι συνειδητοποιημένη. Δεν έχω κλειστεί στον εαυτό μου, όχι. Όλα αυτά που γράφω εδώ σήμερα τα μοιράζομαι καθημερινά με τους ανθρώπους που με περιβάλλουν. 
Ένα πράγμα δεν μπορώ μόνο να καταλάβω....... Είναι τόσοι πολλοί οι βολεμένοι και αυτοί που κινούν τα νήματα που εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για να το αλλάξουμε αυτό;;;;;;;;;;;;;;;;;;;
Ο Μεσαίωνας τελείωσε κάποτε.... χάρη σε Ανθρώπους με Ιδανικά και Όραμα..........
 

Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2012

Μόνη μόνη μου..... με τα χεράκια μου....





Τον τελευταίο καιρό, σας έχω αναφέρει ότι ασχολούμαι πολύ με το πλέξιμο, το οποίο μου τρώει αρκετό χρόνο μπορώ να πω...... αλλά δεν το μετανιώνω καθόλου! Στεναχωριέμαι που δεν μπαίνω συχνά εδώ ..... αλλά δεν έχω και πολλές επιλογές.... Η κατάσταση δυσκόλεψε αρκετά και όλοι ψάχνουμε για εναλλακτικές.... Ψάχνοντας, βρήκα κι εγώ τις δικές μου...... Επειδή οι Έλληνες, λοιπόν, είμαστε τεμπέληδες και δεν φτάνει η μια δουλειά...... ο καθένας μας κάνει και από πέντε έξι για να μπορέσει να αγοράσει λίγο ψωμί και λίγο λάδι......  Τέλος πάντων.... να μην μεμψιμοιρώ... μέχρι στιγμής καλά τα πάω, αργότερα δεν ξέρω.....
Την τσαντούλα που βλέπετε παραπάνω, την έφτιαξα, μόνη μου, μόνη μου, με τα χεράκια μου. (όχι τα γαζιά, βεβαίως βεβαίως, που πολύ το μετανιώνω κι αυτό, γιατί η μανούλα κάτι ήξερε όταν ήμουν μικρή και μου λεγε Έλα εδώ βρε βλαμμένο να σου δείξω να μην υποχρεώνεσαι για ένα φερμουάρ».....).
Έτσι φέτος η μόδα επιτάσσει πλεκτή τσάντα σε χρώματα της αρεσκείας σας...... και όσο μεγάλη τη θέλετε..... χαχαχαχα!!!! 
Πλάκα πλάκα, μου κόστισε πολύ λιγότερο από μια έτοιμη και την έφτιαξα όπως εγώ την ήθελα!
Ελπίζω να καταφέρω να μπαίνω πιο συχνά, γιατί, αλήθεια σας λέω, μου λείψατε πολύ!!!!!!!
Τις ευχές μου σε όλους, για ένα καλύτερο μέλλον για μας και τα παιδιά μας!!!!!!

Τετάρτη 24 Οκτωβρίου 2012

Ένα γλυκό χαμόγελο έσβησε για πάντα.....

«Τι κάνεις Ρούλα; Καλά είσαι;».
«Καλά είμαι Μήτσο μου, εσύ;».
«Καλά είμαι.... Ο Γιώργος τι κάνει; Στη Δράμα είναι, ναι;».
«Ναι, Δημήτρη. Στη Δράμα είναι.»
«Στη δουλειά είναι, ε;».
«Όχι, Δημήτρη μου, στο σπίτι.».
«Ήταν κουρασμένος και δεν ήρθε στο χωριό, ε;».
«Ναι. Κοιμάται τώρα.»
«Η μάνα σ’ στην Αθήνα τι κάνει;».
«Καλά είναι Μήτσο μου.».
«Θα ’ρθει για Χριστούγεννα, ε;».
«Ναι Μήτσο μου, θα ’ρθει.».
«Ο αδερφός σ’ τι κάνει; Θα παίξει τον αστυνομικό πάλι στην τηλεόραση;».
«Καλά είναι Δημήτρη μου κι αυτός. Όχι δεν θα παίξει ξανά στην τηλεόραση..... για μια φορά ήταν......».
«Αααα.... ξέρεις που ήμουν εγώ σήμερα;».
«Όχι Μήτσο μου.... δεν ξέρω.....».
«Να, πάνω στο βουνό ήμουν. Εκεί κοντά στον Άγιο Γιώργη και μάζευα κάστανα και ξέρεις ποιος άλλος ήταν εκεί;».
«Όχι, Δημήτρη δεν ξέρω......».
« Ήταν ο τάδε και μάζευε κάστανα και ο δείνα που έκοβε ξύλα και ξέρεις πήγα με τα πόδια και πιο ψηλά.....».
«Καλά βρε Μήτσο και δεν κουράστηκες που ανέβηκες εκεί πάνω;».
«Όχι, δεν κουράστηκα. Και πιο μακριά μπορώ να πάω.».
«Έμαθες τα νέα Ρούλα, σήμερα;».
«Όχι Μήτσο μου.... δεν τα έμαθα......».
«Να, στο βουνό σήμερα, ο Δημήτρης έδεσε μια θηλιά στο λαιμό του ..... και δεν  θα τον ξανά δεις......».
«Τι λες Δημήτρη μου; Γιατί να θέλει να κάνει κάτι τέτοιο ο Δημήτρης; Γιατί να μη θέλει να τον ξανά δω; Γιατί;;;;;; Πες μου Δημήτρη μου, γιατί;;;;;;;;»
Σιωπή....... 
«Δημήτρη.... πες μου σε παρακαλώ..... ».
Τίποτα..... ξανά σιωπή....
«Δεν μου μιλάς, αγόρι μου και με πληγώνεις..... Αλλά αυτό που με πληγώνει πιο πολύ, είναι που δεν μου το είπες νωρίτερα.......Ίσως να τον προλάβαινα...... Αλλά ποτέ, ξέρω..... ποτέ δεν θα μου το ’λεγε..... Όχι! Ο Μήτσος δεν έλεγε ποτέ τι τον βασάνιζε. Μόνο χαμογελούσε. Αυτό ήξερε να κάνει καλά...... και δεν κράταγε και κακία..... σε κανέναν. Ότι κι αν του ’καναν..... πάντα χαμογελούσε...... Ο Δημήτρης ήταν το παιδί με το χαμόγελο, που όπου τον καλούσαν πήγαινε να βοηθήσει....... Να μαζέψει σανό, να κουβαλήσει ξύλα....... Όργωνε όλο το χωριό με τα πόδια και ο κόσμος τον αγαπούσε...... και τον πείραζε.... καλοπροαίρετα, γιατί ο Μήτσος δεν παρεξηγιόταν ποτέ..... Ήξερε και το βουνό καλά..... όλα τα μονοπάτια και τα περάσματα..... Ήξερε ότι σε εκείνο το μέρος, θα ήταν μόνος ...... Δύσκολα θα τον έβλεπαν για να τον σταματήσουν, γιατί όλοι ήταν μαζεμένοι στην Παναγιά την Καστανούσα..... για να γιορτάσουν τα κάστανα και την αρχή του χειμώνα....... Ήξερε, επίσης, ότι εκεί δεν θα τον έβρισκαν αμέσως....... θα χρειάζονταν δυο μέρες...... η αστυνομία, η πυροσβεστική, ο ορειβατικός σύλλογος , ο ποδηλατικός σύλλογος...... και όλο το χωριό για να τον ανακαλύψουν........ ».
.......
Δεν ξέρω, αγόρι μου, τι ήταν αυτό που μαύρισε τόσο, την αθώα σου ψυχούλα, για να κάνεις κάτι τόσο σκληρό στον εαυτό σου..... αλλά αυτό που ξέρω, είναι ότι δεν θα σε ξεχάσω ποτέ!!!! 
Θα μου λείψεις Μήτσο μου! Θα μου λείψει το χαμόγελό σου, οι ερωτήσεις σου, η περιέργειά σου ..... η παρουσία σου.......  Μέσα στο μυαλό μου, θα είσαι πάντα η χαρά της ζωής, άσχετα με τον τρόπο που διάλεξες να βάλεις τέρμα, στη δική σου ζωή!!!!! Ο Θεός, είμαι σίγουρη ότι κράτησε μια θέση για σένα στον Παράδεισο κι ας λέει η θρησκεία μας το αντίθετο για τους αυτόχειρες.........  Εσύ ήσουν πάντα ένα γλυκό, αθώο αγγελούδι, για όλους μας!!!!!!!!!!!!!
Καλό ταξίδι, αγόρι μου!!!!!!!!!!!! 

Δευτέρα 8 Οκτωβρίου 2012

Ψάχνοντας στο σκοτάδι.ι’

Η Ευρυδίκη δεν είχε κλείσει μάτι όλη τη νύχτα. Φεύγοντας ο Βασίλης της είχε υποσχεθεί ότι θα γύριζε νωρίς, αλλά ο ήλιος κόντευε να ανατείλει κι εκείνος ήταν ακόμη άφαντος. Δεν είχε και το κινητό μαζί του. Το ’χε αφήσει πάνω στο γραφείο του..... ενώ υποτίθεται ότι του ’χε πέσει στον επάνω όροφο και χτύπησε και το κεφάλι σηκώνοντάς το.... Της είχε πει ψέματα.... αλλά δεν μπορούσε να σκεφτεί κανέναν λόγο που να άξιζε τον κόπο..... Ξαφνικά, ο ήχος από το σταθερό τηλέφωνο έσπασε τη σιωπή που βασίλευε στο σπίτι.....Το κουδούνισμα  τρύπησε τα αφτιά της κι έφτασε στο κέντρο του εγκεφάλου της,  κάνοντάς την να τιναχτεί ως το ταβάνι. Η καρδιά της άρχισε να χτυπά γρήγορα και δυνατά. Έτρεξε  στο γραφείο και το σήκωσε λαχανιασμένη.
«Βασίλη;», είπε χωρίς ανάσα.
«Ευρυδίκη;», η φωνή ήταν οικεία...... αλλά όχι αντρική......
«Ποιος είναι;», ρώτησε σαστισμένη.
«Η Γιωργία είμαι..... Είσαι καλά;».
«Έλα βρε Γιωργία..... Όχι... δηλαδή, ναι...... δηλαδή....Ο Βασίλης..... δεν γύρισε στο σπίτι απόψε και ανησυχώ.....».
«Ευρυδίκη, γι’ αυτό σε πήρα..... Δεν ήθελα να σε πάρω τόσο πρωί, αλλά.... ούτε ο Τάκης ήρθε απόψε στο σπίτι....».
«Ωωω Χριστέ μου! Λες να έχουν πάθει κάτι; Τι να κάνουμε; Να πάρουμε την αστυνομία.... την πυροσβεστική...... Έχω πολύ κακό προαίσθημα.....Θεέ μου..... Τι θα κάνω;;;;;».
«Ευρυδίκη.... Ηρέμησε! Με τον πανικό γίνονται τα πράγματα χειρότερα...  Δεν βοηθάει σε τίποτα..... Κοίτα.... σε πέντε λεπτά θα είμαι εκεί...... Εντάξει;..... ».
Σιωπή στην άλλη πλευρά.
«Είπα..... Εντάξει;;;;;;», επανέλαβε η Γιωργία.
«Νναι, έχεις δίκιο....... Θα περιμένω να έρθεις......», είπε κι έκλεισε το τηλέφωνο. 
........
«Μη βγεις ακόμη από το νεκροταφείο......», μια φωνή ήχησε σαν καμπάνα μέσα στο κεφάλι του Βασίλη.
Ο Βασίλης πετάχτηκε όρθιος από τον τάφο που κάθονταν.
«Χριστέ μου!», φώναξε.
«Ακούω φωνές μες το κεφάλι μου..... τώρα...... Δεν πάμε καλά!», συνέχισε.
«Μη βγεις για κανένα λόγο πριν ανέβει ο ήλιος ψηλά......», του ξανά ’πε η φωνή.
Ο Βασίλης έκανε μερικά βήματα προς τα πίσω. Δεν πίστευε σε αυτό που του συνέβαινε. Βέβαια, τα τελευταία γεγονότα ήταν ήδη πολύ περίεργα, αλλά το να ακούει και φωνές μέσα στο κεφάλι του, ήταν το αποκορύφωμα. Θα του ’στριβε, τελικά. Είχαν μαζευτεί τόσα πολλά.
«Σταμάτα να αναρωτιέσαι και άκουσέ με προσεκτικά. Δεν έχεις πολύ χρόνο......».
«Πποιος είσαι;;;;;; Τι θέλετε επιτέλους από μένα;;;;», έσκυψε το κεφάλι του και ήταν έτοιμος να καταρρεύσει, όταν άκουσε πάλι τη φωνή να του λέει.
«Βασίλη. Θα μπορούσες να πεις ότι είμαι .... ο Κώστας..... Αλλά αυτό, δεν έχει καμιά σημασία..... Σημασία έχει να σταματήσεις αυτόν που άνοιξε την πύλη ..... και να φέρεις τον Τάκη πίσω...... Προσπαθούμε να τον προφυλάξουμε, αλλά δεν ξέρουμε πόσο μπορεί να αντέξει ακόμη..... στην κατάσταση που είναι.....».
«Ο Τάκης! Που είναι; Πως..,;;;;; Ωωω, Θεέ μου, βοήθησέ με!», τα  ’χε χαμένα και με το δίκιο του.
«Βασίλη!», είπε η φωνή αυστηρά και συνέχισε.
«Ο Τάκης πέρασε στην άλλη πλευρά, άθελά του, αλλά πρέπει να βγει από εκεί το συντομότερο. Μόνο εσύ μπορείς να τον πάρεις, με τον μετατροπέα που έχεις μαζί σου......».
«Ποιον; Τι....;;;;», ξαφνικά θυμήθηκε. Έβαλε το χέρι του μέσα στην τσέπη του παντελονιού του και τράβηξε έξω το αντικείμενο που είχε κλέψει από τον Ευδόκιμο. 
Ήταν μια μικρή παραλληλόγραμμη συσκευή με οθόνη. Επάνω είχε τρία μικρά  κουμπιά και ένα φωτάκι. Από την πτώση, η οθόνη του είχε ραγίσει, αλλά κατά τα άλλα δεν φαίνονταν να ’χε πάθει μεγαλύτερη ζημιά. Το περιεργάστηκε για λίγο και ήταν έτοιμος να πατήσει ένα από τα κουμπάκια, όταν η φωνή τον σταμάτησε.
«Μην πατάς τίποτα, τώρα. Όταν μπεις εκεί που είναι ο Τάκης να το έχεις μαζί σου. Τότε μόνο θα πατήσεις το πρώτο κουμπί και μόλις το λαμπάκι γίνει κίτρινο από κόκκινο, θα πατήσεις το μεσαίο......Θα τον κρατήσεις και θα τον τραβήξεις μαζί σου..... Μόλις περάσεις ξανά στη σωστή πλευρά θα πατήσεις το τελευταίο κουμπί και .... καλά θα κάνεις να το καταστρέψεις μια και καλή.......».
«Μα τι είναι αυτό το πράγμα, επιτέλους;», ρώτησε ο Βασίλης κοιτώντας επίμονα το πράγμα που κράταγε.
«Η έκτη διάσταση, Βασίλη, είναι η επόμενη κατάσταση που περνά ο άνθρωπος μετά το θάνατο. Όταν ένας άνθρωπος γεννιέται, από κάποιον άλλο, άγνωστο κόσμο, μπαίνει στον κόσμο της ύλης. Ο εγκέφαλος είναι διαμορφωμένος έτσι ώστε να μπορεί να αντιληφθεί μόνο αυτό που βλέπει και αισθάνεται....... Πεθαίνοντας, περνά από μια κατάσταση σε μια άλλη....... που η ύλη, δεν έχει ...... πως να το πω; λόγο να υπάρχει. Αν θες μπορείς να πεις ότι ...... η ψυχή είναι αυτή που περνά στην έκτη διάσταση. Εκεί...... πια ...... παίρνει όλη τη γνώση ..... Θυμάται πριν από τη γέννηση, μετά, δηλαδή, τη διάρκεια ζωής μέσα στην ύλη..... και τέλος....... το Πάντα....... Για να το καταλάβεις καλύτερα θα σου πω ότι φτάνει πια κοντά στον Θεό.... αν και δεν είναι ακριβώς έτσι...... Όσο για τον μετατροπέα..... είναι μια συσκευή, φτιαγμένη από τον ίδιο τον Ευδόκιμο που κατάφερε να διακτινίσει την  ύλη, αλλάζοντας  τη μοριακή της δομή..... για να περνά από τη μια διάσταση στην άλλη......».
«..... Κι εγώ τι μπορώ να κάνω;;;; Πως θα τα καταφέρω......όλα αυτά;;;;».
«Θα τα καταφέρεις! Δεν είσαι μόνος σου. Κανένας δεν θέλει να χαλάσει η ισορροπία του σύμπαντος αυτού, αλλά και κανενός άλλου...... Η πύλη στην έκτη διάσταση δεν θα μείνει για πολύ ανοιχτή. Θα κλείσει. Ο Ευδόκιμος δεν το γνωρίζει αυτό. Σε λίγο θα φύγει και θα πάει στο αυτοκίνητό του για να πάρει το όπλο του. Τότε θα βγεις από ’δω και θα τρέξεις στο ξέφωτο. Μη φοβηθείς να περάσεις την πύλη. Είναι εκεί και σε περιμένουν....... θα σε βοηθήσουν...... Θα σε οδηγήσουν στον Τάκη........ Θα γυρίσετε πίσω...... μαζί......», η φωνή άρχισε να σβήνει.
«Όχι..... δεν μπορείς να με αφήσεις τώρα..... πες μου......», φώναξε ο Βασίλης.
«Αυτός.... έφυγε...... Φύγε κι εσύ........», τώρα ήταν ψίθυρος.
«Γύρνα πίσω!!!!!! Μην με αφήνεις μόνο μου!».
«Πρέπει..... να φύγω..... ο χρόνος ....  μου.... τέλειωσε..... Όλα θα πάνε..... καλά...... Μη φοβηθείς.....», και χάθηκε.
Ο ήλιος είχε ανέβει αρκετά στο ουράνιο στερέωμα. Ο Βασίλης περπάτησε ως την πόρτα του νεκροταφείου και πριν ακόμη σκεφτεί καλά καλά τι έκανε το έβαλε στα πόδια, με προορισμό το ξέφωτο.

Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου 2012

Δ.Ε.Θ. 2012

Αυτή η εξόρμηση στην έκθεση Θεσσαλονίκης ήταν το δώρο του Γιώργου για την γιορτή και τα γενέθλιά μου. Για δεύτερη φορά, βρέθηκα εκεί, μετά από πολλά χρόνια και οφείλω να ομολογήσω ότι η πρώτη ήταν καλύτερη..... Δύο πράγματα με ενθουσίασαν, ωστόσο. Το πάρκινγκ.... και η έκθεση εντόμων και ερπετών. Φωτογραφίες παραθέτω παρακάτω..... όπως πάντα.....
Σε ένα τέτοιο κουτί μπήκε και το μπρελόκ, αλλά πως έγινε αυτό; Έχω ένα βίντεο στο τέλος. Δεν είναι όλη η διαδικασία.... αλλά νομίζω ότι θα καταλάβετε με τι έχει να κάνει.

Ούτε κι εγώ είδα ποτέ μεγαλύτερο από αυτό το έντομο; να το πω;..... Ευτυχώς ήταν ακίνδυνο και δεν έκανε τίποτα στο χεράκι του συμβίου μου!


Αυτό το φύλλο από πάνω σας είναι έντομο..... Το είδα που περπάταγε, μα Το Θεό .....αλήθεια λέω!!!!





Αν βρείτε στην παραπάνω φωτογραφία που είναι το έντομο μπράβο σας! Την ώρα που την έβγαζα το είδα..... τώρα δεν μπορώ να σας πω με σιγουριά.....










Δεν είναι φύλλο, ούτε καμένο είναι..... το είδα να περπατάει, σας το ορκίζομαι!!!!!



Το πρώτο βίντεο είναι με το αυτοκίνητο και στο δεύτερο οι πεταλούδες, στο «τροπικό δάσος».
Ένα είναι σίγουρο. Ότι πέρασα πάρα πολύ όμορφα, παρά την κούραση και το ταξίδι του γυρισμού. Θεσσαλονίκη-Δράμα 1 ώρα και 30 λεπτά.
 

Πέμπτη 13 Σεπτεμβρίου 2012

Τέλος εποχής!

Και έφτασε το φθινόπωρο. Ζεστό, ηλιόλουστο, με τον απόηχο του καλοκαιριού, ακόμη, στον πρώτο του μήνα. 
Ο χειμώνας που πέρασε, δεν ήταν ο καλύτερος. Πολλά πληρώσαμε, λίγα πήραμε.... Υπήρξαν μέρες που δεν πήραμε τίποτα..... αλλά αυτό, ποιον από τους ......(να μην τους χαρακτηρίσω και βρωμίσω το γραπτό μου) νοιάζει; Κανένα. Μόνο εμάς και τους δικούς μας ανθρώπους, που υποφέρουν τα ίδια ή χειρότερα.......
Δεν θα πω τι  μου ήρθε να πληρώσω, γιατί δυστυχώς, κανείς μας δεν μπορεί να αποφύγει το καταραμένο χέρι που μπαίνει στην τσέπη μας και μας ξαφρίζει. Θα πω, τι έκανα τους μήνες που πέρασαν, ανάμεσα στα μπάνια στη θάλασσα και τις διακοπές μου.... 
Λοιπόν..... έβγαλα τα χέρια μου και τα μάτια μου, φτιάχνοντας βραχιόλια. (Το τι ξύλο έφαγα μικρή για να διαβάζω και να μην φτιάχνω τέτοια.... δεν θα το αναφέρω..... γιατί δεν είναι της παρούσης). Πάντως θα πρέπει να έφτιαξα πάνω από πενήντα....... από δαύτα και τα «έδωσα» όλα, ευτυχώς.  Οπότε..... που χρόνος για blogging; 
Ενδιάμεσα, διάβασα δύο βιβλία στα αγγλικά για τον Richard Feynman, ο αγαπητός φίλος μου, ο Gip, λογικά, θα γνωρίζει για αυτόν, ενώ ήδη ξεκίνησα κι ένα στα ελληνικά που μιλάει για τα ίδια πράγματα που διάβασα στα αγγλικά. (Εντάξει, ήθελα να δω αν τα κατάλαβα αυτά που διάβασα ...... μη βαράτε.....). Διαβάζω, ακόμη, το «The Pillars of the earth», λίγα κεφάλαια έμειναν να το τελειώσω(κι αυτό στα αγγλικά), ενώ ταυτόχρονα διαβάζω το καινούριο του King « 22/11/63» (δεν το βρήκα στην αγγλική έκδοση) και ταυτόχρονα.... πλέκω σκουφάκια για τον χειμώνα...... που εύχομαι να «δώσω», όπως τα βραχιόλια.
Τώρα, μετά από όλα αυτά, αν σας πω ότι είμαι στις μαύρες μου, δεν θα με πιστέψετε...... αλλά βρε παιδιά, το μέλλον μας φαντάζει τόσο ζοφερό.... Μας βομβαρδίζουν με ένα σωρό κινδυνολογίες. Αν δεν κάνουμε αυτό θα μας κόψουν εκείνο, αν δεν κάνουμε το άλλο θα βγούμε από την Ευρωζώνη...... Συγγνώμη, δηλαδή, για να καταλάβω.... τώρα που είμαστε μέσα σε αυτή, περνάμε καλά;;;;;;; Κλείνω την τηλεόραση, γιατί δεν θέλω να ακούω άλλο τις παπαρολογίες του καθενός, ανοίγω τον υπολογιστή και να πάλι οι τίτλοι...... Όχι, αγαπητοί μου, εδώ δεν διαβάζω το κείμενο όταν πρόκειται πάλι για τα ίδια και τα ίδια. Εδώ έχω επιλογές. Αλλά δεν μένει και πολύς χρόνος για υπολογιστή...... Έχω κι ένα σκουφί να τελειώσω...... με δύο βιβλία......... 
Έχετε δίκιο για το διήγημα. Το άφησα να αιωρείται, μαζί με τον Τάκη. Να εύχεστε να μου περάσει όλο αυτό το πράγμα..... γιατί όσο είμαι στις μαύρες μου....... θα βρω κι άλλα πράγματα να καταπιαστώ και δεν θα έχω χρόνο ούτε για φτύσιμο......
Επειδή γιορτάζω αύριο, θα σας κεράσω ένα γλυκάκι από το «Μπισκότο από Σπίτι», που για αυτό γνωρίζει καλά ο άλλος αγαπητός μου φίλος, ο Χριστόφορος. Θα το βρείτε στο facebook, ακριβώς με αυτόν τον τίτλο και θα ενθουσιαστείτε από τα υπέροχα γλυκά και μπισκότα!
Καλό Φθινόπωρο, λοιπόν και με υγεία.... γιατί όπως το πάνε κι αυτοί (γιατροί, φαρμακοποιοί, ΕΟΠΥΥ(τι σκ@τ@ είναι αυτό, βρε παιδιά;) μην δώσει σε κανένα άνθρωπο ο Θεός, ούτε κρυολόγημα!!!!!!!!

Τσιγάρο Κρέας ....

Να διευκρινίσω αρχικά ότι δεν θέλω να επιτεθώ σε κανέναν. Μια σκέψη θέλω να καταθέσω, επειδή τυγχάνει να είμαι και καπνίστρια και ......