Δευτέρα 10 Οκτωβρίου 2011

Χαμένη ψυχή. γ’

Καθώς η ώρα πέρασε, το φεγγάρι διέγραψε ένα ακόμη τόξο στον ουράνιο θόλο και το κρύο έγινε, πιο τσουχτερό. Το φως στο δωμάτιο εξαφανίστηκε, κάνοντας τα σκουπίδια να φαίνονται σαν σκοτεινοί όγκοι, που παραμονεύουν να βγάλουν από τα σωθικά τους, όντα, που ο ανθρώπινος νους, δεν μπορεί να συλλάβει. Φαντάσματα από το παρελθόν, που ίσως να έζησαν κάποτε σε αυτό το σπίτι, μέσα στην θαλπωρή, την λιακάδα, την αγάπη, την ευτυχία ή το αντίθετο.
Η Πέρσα, άρχισε πάλι να κρυώνει. Τα δόντια της χτύπαγαν μεταξύ τους και μάζεψε τα πόδια της πιο κοντά στο σώμα της, μήπως μπορέσει να ζεσταθεί καθόλου.
«Ας είχα μια γουλιά. Μόνο μια, να με ζεστάνει, απόψε. Δυο μέρες τώρα, δεν μπόρεσα να μαζέψω λίγα παραπάνω για να εξασφαλίσω, έστω ένα πενηνταράκι. Έπρεπε να φάω.... Όταν έχω το ένα.... δεν έχω το άλλο...», εξομολογήθηκε στην γάτα. 
Εκείνη δεν έδωσε σημασία. Επικεντρώθηκε στον σωρό από τα χαρτιά, που ήταν μαζεμένα δίπλα στον καναπέ. Σήκωσε το κεφάλι της, αλλά το κατέβασε ξανά.
«Μα ούτε ένα ποντίκι; Τι σόι ερείπιο είναι αυτό, χωρίς φαγητό;;;;», σκέφτηκε.
Τις προηγούμενες δύο μέρες, η Πέρσα, τριγύριζε στον ηλεκτρικό. Έμπαινε κρυφά από τους σεκιουριτάδες στα βαγόνια, παρακαλώντας τον κόσμο να της δώσει, έστω, ένα πεντάλεπτο. Ευτυχώς, είχε προλάβει να μαζέψει μερικά ψιλά, όταν στα Άνω Πατήσια, την έπιασε ένας πιτσιρικάς, της ασφαλείας του ηλεκτρικού και την πέταξε έξω από τον σταθμό. Η πρώτη της σκέψη, ήταν να πάρει κάτι να πιει, αλλά το στομάχι της διπλώθηκε από την πείνα και αποφάσισε να πάρει κάτι να φάει. 
«Σήμερα ήθελα να πιω. Έπρεπε να πιω..... Σαν σήμερα.... Αχ!!! Δεν θέλω να θυμάμαι..... Δεν αντέχω να θυμάμαι......», άρχισαν τα μάτια της, ξανά, να δακρύζουν.  Ένιωσε μια σουβλιά στη δεξιά μεριά, κάτω από τα πλευρά της, αλλά ο πόνος στην καρδιά, από την στεναγχώρια, ήταν μεγαλύτερος. Πριν τέσσερα χρόνια, μια μέρα σαν κι αυτή, ήταν που πήγαν, μαζί με τον Άγγελο, στο νοσοκομείο, στα έκτακτα. 
Ένα βήχα είχε. Τον ταλαιπωρούσε το τελευταίο διάστημα και είχε πάει στον γιατρό, ο οποίος του είπε, ότι, δεν ήταν κάτι σοβαρό. Βρογχοπνευμονία, που θα περάσει με φάρμακα...... Αλλά δεν πέρασε. Όταν επιδεινώθηκε ο βήχας, φτάνοντας να κάνει εμετούς, τηλεφώνησε στη μητέρα του να πάει να τον βοηθήσει. 
Όταν μπήκε στο σπίτι και τον είδε, η καρδιά της σφίχτηκε. Δεν μπορούσε να σταθεί όρθιος από την εξάντληση. Το χρώμα είχε χαθεί από τα μάγουλά του και είχε αδυνατίσει. Σήκωσε το ακουστικό του τηλεφώνου με χέρια που έτρεμαν, να καλέσει ασθενοφόρο, αλλά τα μάτια της, που ήταν γεμάτα δάκρυα, δεν ξεχώριζαν τους αριθμούς. Στην τρίτη προσπάθεια κατάφερε να μιλήσει με κάποιον. Τον ικέτευσε να στείλει, ένα, όσο πιο γρήγορα γινόταν και μέχρι να έρθει, ο χρόνος της φάνηκε αιώνας. 
Όταν έφτασαν στο νοσοκομείο, μπήκαν κατευθείαν στον εξεταστικό χώρο. Ο γιατρός τον αφουγκράστηκε. Έδειχνε αμήχανος, σαν να μην ήξερε, τι ακριβώς έπρεπε να τους πει. Για να σιγουρευτεί, τους έστειλε για ακτινογραφία θώρακος. Όταν γύρισαν στο εξεταστήριο, ο γιατρός είχε ήδη την πλάκα αναρτημένη στον φωτεινό πίνακα. Πριν προλάβει να τους βγάλει έξω, ένας άλλος γιατρός μπήκε μέσα και το μάτι του έπεσε κατευθείαν πάνω της.
«Τι είναι ΑΥΤΟ;;;;;; Πως θα το ανακοινώσεις στον άνθρωπο που το έχει;;;;», είπε χωρίς να γνωρίζει ότι, ήδη αυτός ο άνθρωπος, βρίσκονταν εκεί. 
Η Πέρσα ένιωσε το αίμα να στραγγίζει από το πρόσωπό της. Κοίταξε κι εκείνη. Αυτό που είδε ή μάλλον, δεν είδε, την τρόμαξε. Από τους δύο πνεύμονες που έπρεπε να είναι εκεί, ο ένας ήταν ολόκληρος, ενώ από τον άλλον, φαίνονταν μόνο ένα μικρό του κομμάτι, στην πάνω πλευρά. Η υπόλοιπη πλάκα ήταν άδεια. 
«Μην ανησυχείς, μαμά. Όλα θα πάνε καλά.», της είπε ο Άγγελος με ένα χαμόγελο στα χείλη. 
«Δεν είναι τίποτα! Θα το δεις! Θα μου περάσει!», συνέχισε σαν να μην συνέβαινε κάτι, με το χαμόγελο να μην σβήνει από το πρόσωπό του. 
Φυσικά, όλα πήγαν από το κακό, στο χειρότερο. Ο καρκίνος ήταν προχωρημένος, σε επικίνδυνο στάδιο. Δεν υπήρχε γυρισμός. Μετρούσε μέρες. Είχε απλωθεί, στο κεφάλι, στα κόκαλα, στο αίμα.... παντού. Είκοσι έξι μέρες και νύχτες. Είχε κάνει το νοσοκομείο, σπίτι της. Εκεί έτρωγε, εκεί κοιμόταν, εκεί.... ως την τελευταία του πνοή. Ως τη στιγμή που βγήκε από το νοσοκομείο, μόνη της, βράδυ, μετά τα μεσάνυχτα και οι Ερινύες την τύλιξαν στα πέπλα τους, σφίγγοντας τον κλοιό γύρω από τον λαιμό της. Από τότε και μετά, δεν ήταν, σχεδόν ποτέ, ξενέρωτη. 
Έπνιγε τον πόνο της μέσα στο ποτό. Έτσι νόμιζε, γιατί, όσο έπινε, τόσο πιο δυνατός γινόταν. Μέσα στη θολούρα που της προκαλούσε, ζούσε ξανά και ξανά αυτές τις εφιαλτικές μέρες. Το πλάσμα να κρέμεται στον στύλο περνώντας στις φλέβες του, γιατί τα αιμοπετάλια έπεφταν συνέχεια. Τις ακτινογραφίες για να δουν πόσο γρήγορα προχωρά  ο όγκος. Τις αξονικές, για το που έκανε μετάσταση...... Ατέλειωτες ώρες αγωνίας, που δεν έλεγαν να τελειώσουν ποτέ..... Ακόμη και μετά τέσσερα χρόνια...... Σαν να ήταν μόλις χθες. 
Ο άντρας της, την εγκατέλειψε. Δεν την ένοιαζε. Είχε χάσει το πολυτιμότερο αγαθό που της είχε δώσει ο Θεός.  Δεν είχε νόημα πια να προσπαθήσει για κανέναν. Τιμωρήθηκε για τον όρκο που έδωσε και δεν κράτησε. 
Έκλεισε τα μάτια της. Η μορφή του Άγγελου, έκανε την εμφάνισή της, μπροστά της, όπως ήταν τη μέρα που της ανακοίνωσε την πρόσληψή του. Ένα παλληκάρι, ψηλό, μελαχρινό, με τα μαλλιά του μακριά, με μπούκλες, που έκρυβαν το μέτωπό του κι ένα χαμόγελο στα γεμάτα χείλη του, που έφτανε μέχρι τα ζεστά καστανά του μάτια.
«Σου είπα μαμά.... Όλα θα πάνε καλά! Δεν στο είπα; Έλα! Φτάνει πια! Μην τυραννιέσαι άλλο! Πάμε!», της  είπε κι έτεινε το χέρι του.
Άπλωσε το χέρι της για να πιάσει το δικό του. Το έκλεισε σφιχτά στην παλάμη της, νιώθοντας  την ζεστασιά του να περνά μέσα της. Του χαμογέλασε ευτυχισμένη.....
Η γάτα ένιωσε το χέρι της Πέρσας να σηκώνεται στον αέρα και είδε το κεφάλι της, να ανασηκώνεται ελαφρά. Ένα χαμόγελο ήταν χαραγμένο στα ξερά της χείλη. Την αμέσως επόμενη στιγμή, το χέρι έπεσε με δύναμη πάνω της. Από την τρομάρα της, πετάχτηκε από τον καναπέ και βγήκε από το σπίτι. 
«Ούτε φαγητό, ούτε ζεστή αγκαλιά...... Τι νύχτα κι αυτή!!!», μονολόγησε, περπατώντας με σηκωμένη την ουρά, χαιρετώντας την καινούρια μέρα που ανέτειλε.
ΤΕΛΟΣ

18 σχόλια:

  1. ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΜΟΥ!
    ΓΡΑΦΕΙΣ ΠΟΛΥ ΟΡΑΙΑ ΤΙΣ ΜΙΚΡΕΣ ΑΦΗΓΗΣΕΙΣ ΣΟΥ!
    ΤΕΛΙΚΑ ΑΥΤΗ Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΜΑΥΡΗ ΓΙΑ ΠΟΛΛΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ!
    ΦΙΛΑΚΙΑ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Συγκλονιστική η ιστορία σου!
    Μακάρι να'ταν τελείως φανταστική ψεύτικη αλλά κάτι μου λέει μέσα υπάρχει μια αλήθεια που δεν θέλουμε να δούμε.

    Αποδίδεις τέλεια τα συναισθήματα των ανθρώπων.

    Εύχομαι γρήγορα να 'σαι κοντά μας με τις καλύτερες ειδήσεις για τους δικούς σου!

    Φιλί θαλασσινό!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Τώρα είδα ότι στο σπίτι έχει δορυφορική!
    Μη μου πεις ότι μένουν μέσα άνθρωποι
    θα πηδηχτώ απ'το παράθυρο.

    Την επόμενη φορά κανόνισε να'ναι πιο ευχάριστη με επιρεάζεις άσχημα με τις ιστορίες σου:))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Έφη,
    σε ευχαριστώ πολύ, για τα καλά σου λόγια.
    Κοίτα, η ζωή είναι τόσο, όσο μπορεί, ο καθένας μας να αντέξει. Βέβαια, αυτή εδώ είναι φανταστική ιστορία, εν μέρη, στο μεγαλύτερό της κομμάτι, αλλά κάποια από αυτά τα συναισθήματα και τα γεγονότα είναι άκρως αληθινά......
    Την καλησπέρα μου!!!! Φιλιά πολλά!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Χριστόφορε,
    όποτε θέλεις!!! Τις καλησπέρες μου!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Zoyzoy,
    καταρχήν σε ευχαριστώ πολύ!!!!
    Εντάξει, θα το παραδεχτώ ότι κάποια συναισθήματα και κάποια γεγονότα είναι όντως όπως τα περιγράφω. Αληθινά. Στο σύνολό της, είναι φανταστική ιστορία, αλλά ξέρεις, είναι αυτό που λένε ότι αν δεν το έζησες ή δεν το είδες, δεν ξέρεις πως είναι.....
    Τα νέα από την οικογένεια είναι ευχάριστα, οπότε μάλλον, ξεκινάμε πάλι δυναμικά και....
    Όχι, σε αυτό το σπίτι δεν ζει κανείς, μόνο οι γάτες τις γειτονιάς..... Όσο για τη δορυφορική, νομίζω ότι από τη διπλανή πολυκατοικία, κάποιος το έβαλε, για να έχει καλύτερο σήμα. Καταπληκτικό πάντως, έτσι;;;;
    Δεν θέλω να σε κάνω να νιώθεις άσχημα με αυτά που γράφω. Ιστορίες είναι, ψεύτικες. Κανείς άνθρωπος δεν περνά πάντα και μόνιμα μόνο δυστυχίες. Μια έχουμε τα πάνω μας και μια τα κάτω μας. Η ζωή είναι δύσκολη, αλλά ταυτόχρονα και υπέροχη!!!!!!
    Τα φιλιά μου και την αγάπη μου από την Δράμα!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Οι ιστορίες σου είναι πολύ δυνατές!!! Να σαι καλά!!! Έχεις βραβείο!!! Αμεεεεε! Καλό βταδυ γειτόνισσα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Leviathan,
    σε ευχαριστώ πολύ, γείτονα!!! Και για τα καλά σου λόγια και για το βραβείο!
    Έρχομαι να το πάρω.... Καλό βράδυ και σε σένα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Θέλω να σου δώσω ένα τεράστιο ΕΥΓΕ! Αποδεικνύεσαι έξοχη στην δημιουργία ατμόσφαιρας, εξαιρετική στην αφήγηση και άριστη στην δομή της υπόθεσης. Είμαι ευτυχής που σε γνώρισα και σε διαβάζω.
    Το τέλος ειλικρινά με εξέπληξε για την ευρηματικότητα του.
    Κι εγώ μαζί με την zoyzoy θέλω να ευχηθώ να είναι όλα καλά με τους δικούς σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Χριστόφορε,
    εγώ είμαι αυτή, που είναι πράγματι τυχερή που σε γνώρισε, γιατί με βοηθάς πάρα πολύ σε αυτό εδώ το εγχείρημά μου. Διαβάζοντας δε, τις δικές σου διηγήσεις, που έχουν τη δύναμη φέρνουν φυσικά το απίθανο μέσα στο πιθανό και το αληθινό, παίρνω μαθήματα που δεν θα μπορούσα να δω σε άλλον συγγραφέα. Αυτό που θαυμάζω πολύ, είναι ότι φαίνονται τόσο αληθινές οι ιστορίες σου, που στο τέλος καταλαβαίνω ότι υπάρχει το υπερφυσικό στοιχείο μέσα τους. Σε ευχαριστώ πολύ!!!!
    Όλα καλά στο σπίτι! Σε κανά δύο εβδομάδες, πιστεύω ότι θα λήξει όλο το θέμα οριστικά.
    Την καλησπέρα μου και την βαθιά εκτίμησή μου!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Πραγματικό είναι ,
    ότι βγαίνει αληθινό !
    Στην δική σου γραφή,
    το διακρίνω αυτό !
    ΚΑΛΟ ΣΟΥ ΒΡΑΔΥ !!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. ΣΚΟΡΠΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ,
    σε ευχαριστώ πολύ!!!! Να είσαι καλά!!!!
    Την καλησπέρα μου!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Παρά λίγο να χάσω το τέλος. Καλά που είδα μια αναφορά στον Χριστόφορο. Το 3 μέρος συγκινητικό με τα αισθήματα αυτής της χαροκαμένης μάνας. Νομίζω ότι ένας γονιός δεν μπορεί να αντέξει τέτοιο βάρος. Η τελευταία σκηνή εξαιρετική.
    Οι ιστορίες σου είναι πραγματικά δυνατές και μετά το ΕΥΓΕ του Χριστόφορου, να χαμογελάς και να γελάς συχνότερα. Ακόμη και με το χαρτί από την εφορία (εδώ μπορείς να καγχάσεις!). Αυτό είναι απάντηση στην πιο πάνω ανάρτηση, αλλά εδώ μου πάει καλύτερα.
    Οι ιστορίες σου περιγράφουν την δύσκολη πλευρά της ζωής. Αλλά δεν έχει δυο όψεις η ζωή;
    ΕΥΓΕ και από μένα, και περιμένω το επόμενο διήγημα.
    Χαίρομαι που στο σπίτι όλα είναι καλύτερα. Χαμογέλα!!!
    Καληνύχτα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. έχεις πολυ καλη πενα
    μηπως να το σκεφτεις επαγγελματικα;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. marimar,
    φυσικά το θεωρώ δεδομένο ότι η ζωή έχει δύο όψεις. Δεν υπάρχει περίπτωση ένας άνθρωπος να περνά μόνο πίκρες. Σίγουρα κάποια στιγμή θα έρθουν και οι καλές στιγμές.
    Σε ευχαριστώ πάρα πολύ που με στηρίζεις!!! Το εκτιμώ πολύ!!!!
    Όσο για το γέλιο, θα ήθελα πραγματικά να γελώ συχνότερα. Ευτυχώς έχω ένα συμβίο που βοηθά πολύ προς αυτό.
    Να είσαι καλά!!!! Την καλησπέρα μου!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. idiadromi,
    σε ευχαριστώ πάρα πολύ!!!!
    Χαίρομαι που σου αρέσει ο τρόπος που γράφω, το εκτιμώ πολύ!!!
    Όσο για επαγγελματικά;;;; Δεν γνωρίζω κανέναν που να μπορεί να με βοηθήσει προς σε αυτή την κατεύθυνση.
    Καλό βράδυ!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Τσιγάρο Κρέας ....

Να διευκρινίσω αρχικά ότι δεν θέλω να επιτεθώ σε κανέναν. Μια σκέψη θέλω να καταθέσω, επειδή τυγχάνει να είμαι και καπνίστρια και ......