Τρίτη 6 Σεπτεμβρίου 2011

Τρεις εβδομάδες. δ’

Σήκωσε το κινητό, χωρίς να δει το νούμερο. 
«Ναι;»
«Έλα, ρε Στέφανε, που είσαι;», ακούστηκε μια γνώριμη φωνή μέσα από το τηλέφωνο, αλλά από τη θολούρα του ύπνου δεν μπόρεσε να αναγνωρίσει σε ποιον ανήκε. 
«Ποιος είναι;»
«Τι ποιος είναι ρε. Το νούμερο δεν το ’δες;.... Κοιμάσαι; Εφτά η ώρα τ’ απόγευμα..... και κοιμάσαι;», είπε η φωνή περιπαιχτικά.
«Ωχ, όρεξη έχεις, ρε Φώτη και εγώ δεν έχω καμία διάθεση......», ο κολλητός του ήταν. Tι έκπληξη.......Μόνο αυτός του έλειπε τώρα να αρχίσει το δούλεμα.
«Καλά, έτσι κάνουν οι φίλοι; Ούτε ένα τηλέφωνο; Ζεις, πέθανες..... Να μην ξέρω;».
«Μην ανησυχείς και τα δυσάρεστα, γρήγορα μαθαίνονται.....».
«Αν εννοείς για σένα και τη Μαρία..... Την είδα χθες. Τυχαία. Μου έκανε εντύπωση που ήταν μόνη. Υποτίθεται ότι είστε μαζί διακοπές, αλλά δεν ήθελα να φανώ αδιάκριτος....».
«Και βγάζεις όλη την αδιακρισία σου σε μένα τώρα, έτσι;», τον διέκοψε ο Στέφανος.
«Γι’ αυτό είναι οι φίλοι!!!!! Έλα, πες τα όλα στον θείο Φώτη. Βγάλε τα από μέσα σου.», συνέχισε ο Φώτης στον ίδιο ευδιάθετο τόνο.
«Σταμάτα τις βλακείες κι άσε με ήσυχο..... Ωχ!», βόγκηξε ο Στέφανος, επειδή στρίμωξε το χέρι του, ανάμεσα στο μαξιλάρι και το κομοδίνο.
«Τι έγινε;», είπε σοβαρά αυτή τη φορά. «Τελείωσε οριστικά; Γιατί βογκάς;;;;», όλες οι ερωτήσεις μονορούφι.
Είχε ένα τρόπο, αυτός ο άνθρωπος ώρες ώρες, να τον εκνευρίζει αφάνταστα.
«Δεν είχες καμιά άλλη δουλειά να κάνεις και με πήρες να με ζαλίσεις;», ακούστηκε αρκετά θυμωμένος.
«Εσύ κάτι έκανες, δεν μου το βγάζεις από το μυαλό. Όταν έχεις τόσα νεύρα, μόνο ένα μπορεί να συμβαίνει...... Λέρωσες τη φωλιά σου....».
Αυτό είναι το κακό με τους ανθρώπους που σε ξέρουν τόσο καλά. Δεν χρειάζεται να σε κοιτάξουν στα μάτια για να καταλάβουν ότι κάτι συμβαίνει. Το μυρίζονται..... στον αέρα.
«Δεν έκανα τίποτα. Αν θες να ξέρεις, ήμουν κύριος...», Όοχι πως του ξέφυγε τώρα αυτό;
«Στέφανε; Τι εννοείς ότι ήσουν κύριος; Δεν παρεκτράπηκες, έτσι;  Εννοώ.....», δεν πρόλαβε να συνεχίσει. Από το κακό στο χειρότερο πήγαινε η κουβέντα, αλλά την έσωσε.
«Να μην εννοείς τίποτα. Μιλήσαμε, δεν καταλήξαμε κάπου και αποφασίσαμε να τραβήξουμε ο καθένας τον δρόμο του. Αυτό ήταν όλο.»
«Με συγχωρείς, Στέφανε. Το ξέρω ότι σου είναι αρκετά δύσκολο. Αλλά δεν χάθηκε ο κόσμος, βρε αδελφέ. Ίσως να είναι καλύτερα και για τους δυο σας, έτσι. Τι θα κάνεις τώρα; Θα μείνεις κι άλλο εκεί ή θα γυρίσεις;».
Τώρα τι του λένε; Αν έλεγε την αλήθεια, δεν τον γλύτωνε κανείς από την καζούρα που θα έτρωγε. Αν έλεγε ψέματα...... Θα έλεγε την μισή αλήθεια.
«Θα μείνω  δυο βδομάδες ακόμη..... Εξάλλου, δεν μπορώ να οδηγήσω.....»
«Γιατί δεν μπορείς να οδηγήσεις;», ακούστηκε τρομαγμένος ο Φώτης.
«Σταμάτα να κάνεις λες και είμαι μωρό. Εγώ είμαι μεγαλύτερος, θυμάσαι; Στραμπούλιξα το χέρι μου στην παραλία και θα είναι δεμένο για δυο εβδομάδες ακόμη.», τον καθησύχασε.
«Μόνο εσύ θα πήγαινες διακοπές και θα τα πάθαινες όλα μαζί..... Πως ακριβώς έγινε αυτό;».
«Να..... Ένα κορίτσι με τη ρακέτα..... Δεν με είδε, με έριξε στην άμμο, το χέρι μου διπλώθηκε και.....»
«Για στάσου ένα λεπτό. Τι κορίτσι με ρακέτα;»
«Ένα κορίτσι, όπως όλα τα άλλα. Δεν κατάλαβα, δηλαδή!!!! Υπονοείς κάτι;»
«Εγώ; Τίποτα! Εσύ, θα μου πεις! Για λέγε λοιπόν, παρακάτω!».
«Δεν έχω να σου πω τίποτα!!! Όσο γουστάρω θα κάτσω και μην με ξαναπάρεις τηλέφωνο, γιατί δεν θα το σηκώσω. Θα το πετάξω στη θάλασσα..... Κατάλαβες;».
«Εγώ κατάλαβα! Εσύ να δω πως θα ξεμπλέξεις εκεί που πήγες κι έμπλεξες. Κορίτσι είπες, ε; Την έβαψες αγαπητέ μου!», του είπε και συμπλήρωσε.
«Αν με χρειαστείς -που θα με χρειαστείς σίγουρα- το νούμερο το ξέρεις. Εγώ θα περιμένω!»
«Και θα περιμένεις, μέχρι να παγώσει η κόλαση!!!», είπε ο Στέφανος, πάτησε με μανία το πλήκτρο της αποσύνδεσης και πέταξε το τηλέφωνο στην άλλη άκρη του κρεβατιού. 
Ήταν θυμωμένος. Πολύ θυμωμένος. Όχι με τον Φώτη. Με τον εαυτό του ήταν. Ο Φώτης είχε δίκιο αυτή τη φορά.
Τι είχε συμβεί, τελικά, με την Μαργαρίτα; Πως το καλό η καρδιά του έχανε ένα χτύπο και μόνο στη σκέψη της; Τι τρελή επιθυμία ήταν αυτή, το πρωί, να τη φιλήσει; Έτσι είναι ο έρωτας; Μετά από τόσα χρόνια, δεν θυμόταν πια. Έπρεπε να συγκεντρώσει τις σκέψεις και τα συναισθήματά του. Όσο τα άφηνε, τόσο έμπλεκε το κουβάρι πιο πολύ κι έχανε την άκρη του νήματος. Πως θα την έβγαζε από το μυαλό του, όταν ήξερε ότι τους χώριζαν μόνο μερικά δωμάτια;
Φόρεσε το μαγιό του. Κατέβηκε στην έρημη παραλία και μπήκε στη θάλασσα μέχρι εκεί που μπορούσε να πατάει. Η αρμύρα της και η δροσιά της τον έκαναν να νιώσει καλύτερα. Μόνο για πέντε λεπτά. Δεν την είχε δει να κατεβαίνει, γιατί ήταν γυρισμένος και χαμένος προς την απεραντοσύνη του ορίζοντα. Την ένιωσε την ώρα που πλησίασε πια αρκετά και δεν μπορούσε να κάνει τίποτα για να εξαφανιστεί.
«Σε είδα που ήρθες και είπα να έρθω να σου κάνω παρέα. Ενοχλώ;», του χαμογέλασε.
«Τώρα τι της λες; Όλο το απόγευμα προσπαθώ να την ξεσφηνώσω από το μυαλό μου και αυτή λες και το κάνει επίτηδες. Ενοχλώ;;;;», μειδίασε.
Ευτυχώς που βρισκόταν μέσα σε κρύο νερό. Έπρεπε να υπάρχει νόμος που να μην την αφήνει να σκορπάει χαμόγελα εδώ κι εκεί. Ειδικά σε εκείνον. Ήταν αδικία. 
«Όχι, βέβαια.». Ψέματα ή αλήθεια, δεν είχε αποφασίσει ακόμη. Από την μια την ήθελε να είναι ακριβώς εκεί που ήταν και από την άλλη δεν ήθελε να την ξαναδεί ποτέ μπροστά του. 

9 σχόλια:

  1. Κάθε φορά και καλύτερο. Σήμερα που είχε έναν σηνηθισμένο διάολογο μεταξύ δυο ανδρών φίλων, ήταν πολυ φυσική η ροή και απόλύτως σύγχρονη.
    Τι να σου πω σε καμαρώνω και περιμένω την συνέχεια. Είμαι πολύ περίεργος να δω τι θα γεννήσει το μυαλό σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Και'γω χαίρομαι να το διαβάζω είπαμε:
    " αγάλια αγάλια γίνεται η αγγουρίδα μέλι"

    Αυτό που ο άλλος καταλαβαίνει τι σου συμβαίνει λες και το γράφεις στο κούτελο και μένα με τρελαίνει:))

    Καλή συνέχεια με φιλιά θαλασσινά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Χριστόφορε,
    μακάρι να ήξερα..... την ώρα που το γράφω μου ’ρχονται! χαχαχα!!!!
    Ευχαριστώ πάρα πολύ, πάντως!!!!
    Την καλημέρα μου!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Zoyzoy,
    ευχαριστώ πάρα πολύ!!!! Σιγά σιγά, να δούμε που το πάνε.... γιατί ούτε κι εγώ ξέρω..... χαχαχα!!!
    Είναι σπαστικό, δεν είναι; Αρχίζουν μετά.... Τι έχεις και τι έχεις......
    Την καλημέρα μου και σε σένα!!!! Πολλά πολλά φιλιά!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Καλώς σε βρήκα Σταυρούλα!! Αυτά που γράφεις φαίνονται πολύ ενδιαφέροντα! Θα ανατρέξω σε παλαιότερες αναρτήσεις σου να τα διαβάσω όλα, να ξέρω τι μου γίνεται!! χεχεχε Φιλιά!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. ΕΓΩ ΔΙΑΒΑΖΩ. ΑΝΤΕ ΝΑ ΔΩ ΠΩΣ ΘΑ ΓΙΝΕΙ. ΣΗΡΙΑΛ ΜΑΣ ΤΟ ΕΚΑΝΕΣ. ΒΑΖΕ ΜΑΣ ΠΙΟ ΠΟΛΥ.ΕΧΟΥΜΕ ΠΕΡΙΕΡΓΙΑ!
    ΦΙΛΑΚΙΑ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Zeta Mp,
    καλώς όρισες στο σπιτικό μου! Χαίρομαι που σου αρέσουν. Το εκτιμώ πολύ!!!! Φιλιά πολλά πολλά!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Effie's Sweet Home Designs,
    εντάξει. Ανεβάζω σήμερα και συνεχίζω να γράφω για τις επόμενες μέρες να έχω έτοιμα, κομμάτια.....
    Δεν ξέρω πόσο θα γίνει..... Έχω οίστρο.....
    χαχαχαχα!!!!
    Την καλησπέρα μου!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Καλησπερα! Πρωτη φορα επισκεπτομαι το blog σου και ομολογω εχω ενθουσιαστει με αυτα που διαβαζω..ειμαι καινουργια στο "χωρο" και ειμαι πολυ χαρουμενη που θα διαβαζω σκεψεις αλλων και θα μοιραζομαι τις δικες μου..Παω να 'ξεψαχνισω' και τις υπολοιπες αναρτησεις σου! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Τσιγάρο Κρέας ....

Να διευκρινίσω αρχικά ότι δεν θέλω να επιτεθώ σε κανέναν. Μια σκέψη θέλω να καταθέσω, επειδή τυγχάνει να είμαι και καπνίστρια και ......