Πέμπτη 31 Μαρτίου 2011

Οι Ξεφτίλες!!!!!!!!!

Το Σάββατο και την Κυριακή είχε δύο υπέροχες, ηλιόλουστες μέρες! Ήπιαμε το καφεδάκι μας, έξω, με όμορφη παρέα και η διάθεση ανέβηκε στα ύψη...... Κοιτώντας όμως προς τα ύψη, εκείνοι οι ξεφτίλες, που άντε να μη ρίξω κατάρα γιατί πιάνει, δεν σταμάτησαν ούτε στιγμή με τα αεροπλάνα, να ψεκάζουν. Χιαστές, παράλληλες, ότι θες....... και από τη Δευτέρα ο καιρός είναι ακριβώς όπως θα δείτε στις παρακάτω φωτογραφίες. Ούτε βρέχει για να βρέξει και να φύγει αυτή η βλακεία πάνω από το κεφάλι μας, ούτε φυσάει για να ανοίξει και να δούμε λίγο ήλιο...... Αφήστε και κάτι να κάνει η φύση από μόνη της, επιτέλους!!!!







Σάββατο 26 Μαρτίου 2011

Μια βραδιά

...... τι βραδιά δηλαδή...... καταλήξαμε 7 η ώρα το πρωί στο σπίτι..... Αλλά είχα και πολλά πολλά χρόνια να πάω στα Μπουζούκια. Είχα ξεχάσει πως είναι.... Τώρα θα μου πείτε μέσα στην κρίση, για τέτοια είμαστε;;;;; Δεν είμαστε, αλλά δεν βγαίνει βρε παιδιά. Κουράστηκα όλο αυτό τον καιρό μέσα στην μιζέρια και την κατήφεια...... Δεν αξίζει μια φορά να το ρίξουμε λίγο έξω;;;;; Να χορέψουμε; Να γελάσουμε; Να περάσουμε καλά;;;;  Ας το καλό πια!!!!!!
ΧΑΝΤΡΕΣ, λοιπόν, Δράμα. Από όλους όσοι τραγουδούν, το μόνο όνομα που θυμάμαι είναι του πιτσιρικά στο βίντεο. Τον λένε Χρήστο Τσάτσο και μου είπε ότι τραγουδούσε στη λεωφόρο Συγγρού μαζί με τον Στέλιο Διονυσίου.  Πάρτε μια γεύση.....








Το θέμα είναι τι κάνω σήμερα, που από το πρωί είμαι στη δουλειά και κοιμάμαι όρθια..........

Τετάρτη 23 Μαρτίου 2011

Άντε πάλι.......

Δεν πρέπει να το ξανανοίξω το στόμα μου.....
Κάθε φορά που λέω ότι δεν θα κατέβω στην Αθήνα....... είμαι πάλι κάτω.....
Φτάνει, Χριστιανέ μου!!!! Οχτώ φορές κατεβήκαμε πέρυσι!!!!
Και δεν φταίει το ότι πάμε συνέχεια. Όχι!!! Είναι που πάμε για μια μέρα μόνο!!!!! Το καλύτερο, δε, αυτή τη δόση, ότι δεν είχε δίπλωμα. Δεν του το πήρε η τροχαία...... για ανανέωση το ’δωσε και έφαγα εγώ το πακέτο πήγαινε-έλα.....
Παρασκευή απόγευμα, φορτώνουμε το Μπρελόκ, ναι ναι, καλά διαβάζετε, με ότι μπορείτε να φανταστείτε. Φασόλια, μαύρα και άσπρα, κεμπάπ, πλιγούρι, αβγά, εμάς, τα ρούχα μας και τη θεία..... και ξεκινάμε από Δράμα. Πρώτη στάση, Κορινός. Δεν είχα φάει τίποτα, αυτά που είχα μαζί μου ήταν σαβουροφαγία...... Έφαγα εκεί. Χρυσή η καρμπονάρα, αλλά, είπαμε, πεινούσα.... (Τι γελάτε; Δεν είναι η καρμπονάρα υγιεινό φαγητό;;;; Σαβουροφαγία είναι κι αυτή;;;; Αποκλείεται!!!!!)
Δεύτερη στάση, Τέμπη. Εκεί γεμίζουμε γιατί..... Τι γιατί; Με μισό ντεπόζιτο, εγώ δεν φτάνω κάτω. Το ματσουκώνω λίγο και καίει πιο πολύ.....
Τρίτη στάση, Λαμία. Εεεε, κουράστηκα..... Νύχτα είναι, δεν  τελειώνουν εύκολα 650 χλμ. Τελικός προορισμός το Περιστέρι, στη μαμά. Ξημερώματα Σαββάτου. Χαρά η μαμά λες και είχε αιώνες να μας δει, καθόμαστε ξύπνιες μέχρι της 9 το πρωί να μιλάμε για όλα....... Αααα, σας παρακαλώ..... Ο Γιώργος, επειδή κουράστηκε να κοιμάται στο αυτοκίνητο..... πήγε κατευθείαν στο κρεβάτι, με το που φτάσαμε, για να ξανακοιμηθεί..... Κουράζεται εύκολα, ο γλυκός μου! Τι να τον κάνω; Τον έχω και καλομαθημένο......
Ευτυχώς κάποια στιγμή, αποφάσισα να ξεκουραστώ..... Εκεί που άρχισε γλυκά γλυκά να με παίρνει ο ύπνος και το κορμάκι μου άρχισε να χαλαρώνει...... ο ξεκούραστος, αγαπητός μου, μοναδικός μου άντρας, με σήκωσε να πάμε στη έκθεση. Για αυτή κατεβήκαμε, άλλωστε. Άντε τώρα, να πας Μεταμόρφωση.  Τρεις ώρες στο νερό φάγαμε εκεί, χώρια τη διαδρομή. 
Όταν επιτέλους φτάσαμε στο σπίτι, ήμουν ράκος. Άντεξα όμως μέχρι τις δύο τα ξημερώματα, γιατί ξαναπιάσαμε την κουβέντα.... για όλα και για όλους...... Μετά από όλα αυτά, την επόμενη το πρωί, είχα τον ασήκωτο. Με το ζόρι με τραβάγανε για να σηκωθώ. Υποτίθεται ότι θα ξεκινάγαμε νωρίς, για το ταξίδι του γυρισμού...... Ναι, σιγά......
Στις έξι φύγαμε...............γεμάτοι πάλι μέχρι τα μπούνια. Είχε προλάβει η μαμά με τη θεία να ψωνίσουν το Σάββατο το μεσημέρι...... Ένα δεν μπορώ ακόμη να καταλάβω. Πως το καλό καταφέραμε και βάλαμε μέσα στο Μπρελόκ, ολόκληρο φωτιστικό.... Τεράστιο, μπορώ να πω..... και να χωρέσουμε και τρία άτομα....... λίγο (πολύ λίγο;) εύσωμα...;;; (Το τρώμε το φαγάκι μας όλο, δεν έχουμε παράπονο)
Πάντως, πέρα από την πλάκα, αυτό με τα διόδια είναι άνω ποταμών. 48 ευρώ πληρώσαμε, πήγαινε έλα, Αθήνα Δράμα. Δεν θα πω για την βενζίνη, γιατί θα θυμώσω πάλι και θα αρχίσω τα καντήλια. Και στις δύο διαδρομές, έκανα αρκετά χιλιόμετρα μόνη μου. Ούτε νταλίκα, ούτε επιβατικό....... Σε λίγο θα μας βάλουν και ηλεκτροφόρους φράχτες,  να μην περνάμε στα απέναντι σπίτια, αν δεν πληρώνουμε........οι γελοίοι.......

Σάββατο 12 Μαρτίου 2011

Πάντα θαύμαζα τους σερβιτόρους και τις σερβιτόρες, για το μεγάλο τους στομάχι.

Πόση τρέλα μπορεί να κουβαλάει κανείς μέσα στο κεφάλι του, δεν είναι δυνατό να το γνωρίζω.... Τι τρέλα κουβαλάω εγώ το ξέρω πολύ καλά....... νομίζω...... δηλαδή......
Μια δουλειά που δεν μπορώ στα σίγουρα να κάνω, είναι αυτή της σερβιτόρας. Έχω ένα θέμα με τους δίσκους και τα γυάλινα ποτήρια, αλλά αυτό που δεν αντέχω στους άλλους είναι η παραξενιά. (Κοίτα ποιος μιλάει για παραξενιές...... Το πιο στριμμένο άντερο του κόσμου). Σε αυτή τη δουλειά πρέπει να έχεις τον τρόπο σου. Να χαμογελάς, το στόμα σου να στάζει μέλι ότι κι αν σου πουν, να είσαι έτοιμη όταν σε φωνάξουν να τους ξαναβάλεις νερό και διάφορα άλλα. 
Εντάξει, εγώ δεν μπορώ να κάνω τίποτα από όλα αυτά. Είμαι σίγουρη ότι το λιγότερο που λένε για μένα, είναι ότι είμαι ξινή.  Όχι, δεν μπορώ να πω, το κατάφερα μόνη μου χωρίς να με βοηθήσει κανείς. Εξάλλου, πολύ σπάνια βοηθάω σε αυτή τη δουλειά. Υπάρχουν,  όμως, φορές που πρέπει να το κάνω. 
Το χειρότερο χαρακτηριστικό μου είναι ότι δεν είμαι καθόλου, μα καθόλου, διπλωμάτης. Δεν μπορώ, να υποκριθώ ότι είμαι καλά, όταν δεν είμαι καλά. Η ξινίλα εμφανίζεται στα μούτρα μου και από χιλιόμετρα μακριά μπορείς να καταλάβεις ότι: « Κάτι έχει πάλι αυτή......».  Ααα, δεν είναι σπάνιο φαινόμενο αυτό. Στις μισές από τις μέρες της εβδομάδας είμαι τρεις λαλούν και δυο χορεύουν και τις υπόλοιπες, μέσα στη μαύρη κατήφεια και τη μουρμούρα..... (Ο συμβίος μου, έχει εκπαιδευτεί να φοράει τις ωτοασπίδες του,  όσοι έχετε την απορία, για το πως αντέχει ο άνθρωπος).
Αλλά νομίζω, ότι και φυσιολογικός άνθρωπος να ήμουν, πάλι με τον συγκεκριμένο πελάτη, έξω από τα ρούχα μου θα έβγαινα. Θυμάστε μια ελληνική ταινία με τον Βουτσά, που δουλεύει σε μαγαζί με ηλεκτρικά είδη και πάει ο Παπαδόπουλος και του κάνει καζούρα; Κάπως έτσι νιώθω κι εγώ με αυτόν τον συγκεκριμένο.
Το μαγαζί κάνει και πίτσα. Είτε την τρως εδώ είτε την  παίρνεις πακέτο. (Τι να κάνουμε; Δύσκολοι καιροί και κάνουμε ότι μπορούμε). Ο κύριος αυτός αγοράζει πίτσα, σχεδόν, μέρα παρά μέρα, εδώ και δύο χρόνια..... Κάθε φορά, μα κάθε φορά, που  θα πάρει τηλέφωνο να την παραγγείλει, ρωτάει το εξής: «Σε πόση ώρα θα είναι έτοιμη;».  Στην αρχή απαντάς. Ε, δεν θυμάται  λες, δεν πειράζει, θα του πεις: «20 λεπτά». Έτοιμη η πίτσα στην ώρα της, μετά μια ώρα έρχεται να την πάρει. Αν και αυτό δεν με πειράζει, όσο η ερώτηση που καρφώνεται κάθε φορά στον εγκέφαλό μου......
Προχθές, όμως, έκανε το κορυφαίο!!!!! 
Μόλις χτύπησε το τηλέφωνο στις 12:30 το βράδυ κατάλαβα.
«Αγάπη μου, απαντάς εσύ γιατί εγώ, Δεν θέλω;».
Το σηκώνει ο συμβίος μου και ακούω: «Παρακαλώ; Ναι, έχει. Εντάξει!».
Κλείνει το τηλέφωνο και μου λέει, να βάλω μια μεσαία και μια μεγάλη πίτσα στο φούρνο. 
Σε δύο λεπτά ξαναχτυπά το τηλέφωνο...........(αρχίζω και τα παίρνω...... ΞΕΧΑΣΕ ΝΑ ΡΩΤΗΣΕΙ, ΗΜΟΥΝ ΣΙΓΟΥΡΗ.).
Απαντά ο συμβίος μου πάλι: «Παρακαλώ; Έλα, τι θέλεις; Σε ένα τέταρτο.» ....... Το κλείνει........
Σε πέντε λεπτά ξαναχτυπά.................. Ο συμβίος είναι έξω για μια στιγμή...... το σηκώνω εγώ........«Έλα, Ρούλα, είναι έτοιμες οι πίτσες;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;». 
Καλά μου είπε ένας φίλος..... «Πες του ναι, είναι έτοιμες. Βγάλτες από το φούρνο και δώστες του να τις φάει άψητες.»
Ααα, ρε, άτιμη κρίση...... Ας μην υπήρχε αυτή και θα σου έλεγα εγώ.......... τι θα έτρωγε........ Αααα, μα πιαααα!!!!!!!!!!! Όσο φυσιολογικός και να ’σαι, εκείνη την ώρα μια βαλεριάνα θα τη χρειαστείς............... Τι κάνω εγώ;;;;; Το καρούμπαλο το βλέπετε;;;;; Από το κοπάνημα στον τοίχο είναι!!!!!!!!!!!!!

Τετάρτη 9 Μαρτίου 2011

7 Μυστικά που......

.... εγώ θα σας τα πω..... αλλά απαιτώ να μην τα πείτε σε κανένα!!!!
Τι θα πει γιατί; Δεν μπορείτε να κρατήσετε το στόμα σας κλειστό, δηλαδή; Εγώ θα σας βγάλω τα εσώψυχά μου και εσείς θα με κουτσομπολέψετε; Έχω το λόγο σας ότι θα μείνουν μεταξύ μας;........
Εντάξει τότε, ας ξεκινήσω.
1. Ε, ναι λοιπόν. Είμαι 41 χρονών. Τι; Δεν με πιστεύετε; Έχω και ταυτότητα, για όποιον είναι δύσπιστος. Αμέ!!!!! Τώρα πως στο καλό πέρασαν όλα αυτά τα χρόνια, δεν ξέρω. Πάντως εμένα μου φάνηκε ότι ήταν πολύ γρήγορα......
2. Δεν έχω φράγκο. Αν με γυρίσεις ανάποδα, δεν θα πέσει δραχμούλα... ουπς... σέντσι,  ήθελα να πω. Τα λίγα που  παίρνω κάθε μήνα,  πηγαίνουν στις υποχρεώσεις και δεν μένει σάλιο, ούτε για τσιγάρα. Ναι, δυστυχώς, καπνίζω..... αλλά, έτσι όπως πάνε τα πράγματα, σε λίγο θα καπνίζω δαχτυλάκια. (Κάπου διάβασα, ότι αυτή η κυβέρνηση το κάνει για το καλό μου, για να μην πεθάνω από καρκίνο, λέει! Αχ, πως με προσέχουν!!!! Δεν έχω παράπονο!!!!)
3. Βρίζω σαν λιμενεργάτης.... νταλικέρης.... όπως θέλετε πείτε το. Δεν μπορώ να κρατήσω το ρημάδι μου κλειστό και έτσι και με πειράξει κάποιος, μαύρο φίδι που τον έφαγε. Τι; Σας φαίνομαι καλό κορίτσι, με στόμα να στάζει μέλι; Ναι, τόοοοοσο καλό που έτσι και φτύσω θα ανοίξει κρατήρας. Προσέχω, δε, να μην δαγκώσω τη γλώσσα μου. Τι γιατί; Για να μην πεθάνω από δηλητηρίαση, φυσικά.
4. Είμαι λαίμαργη. Τόσα κιλά έβαλα..... μυαλό δεν έβαλα!!! Όχι στα γλυκά τόσο, όσο στους μεζέδες και τα αλμυρά......... Δεν μπορώ να κάνω πίσω. Έχετε κανένα κόλπο να μου πείτε, όταν βρίσκομαι μπροστά σε λιχουδιές, να μην απλώνω το ξερό μου και να μην καταλήγει εκείνο στο στόμα μου;;;;; (Να κόψω το ξερό μου;;;; Ποιος λέει, αυτές τις  εξυπνάδες, ε;;;;)
5. Κυκλοφορούσα στο σπίτι με τα εσώρουχα, το καλοκαίρι. Δεν το λέω για να σας σκανδαλίσω.  Ζεσταινόμουν η γυναίκα τι να ’κανα;;;; Τι λέτε, καλέ; Όταν ήμουν μόνη μου, φυσικά, με τον συμβίο μου.  Καλά, το μυαλό σας εσάς, πάει μόνο στο πονηρό;;;;; ...... Ντροπή σας!!!! Αυτό που έκανε, όμως, ο γλυκός μου, ένα πρωί, ήταν απαίσιο. Έπλενα τα πιάτα στον νεροχύτη της κουζίνας και ο πανέξυπνος, άνοιξε την κουρτίνα τέντα, για να βγει στο μπαλκόνι......... Όταν το συνειδητοποίησα, εύχομαι ακόμη να μην ήταν αργά και με είδαν από την απέναντι πολυκατοικία....... Πάντως, μέχρι τώρα, δεν άκουσα σχόλια από τους γείτονες..... Από τότε, μόνο με μπούργκα κυκλοφορώ στο σπίτι μας, πια.
6. Πεθαίνω για κινούμενα σχέδια. Είμαι και διεστραμένη τώρα;;;;; Γιατί παρακαλώ;;;;; Έχουν χρώματα, δεν ξεκατινιάζονται, δεν κουτσομπολεύουν, δεν κατασκοπεύουν, γίνονται λάστιχο, δεν πεθαίνουν ποτέ...... Αυτό ειδικά το τελευταίο είναι που με συναρπάζει, πιο πολύ από όλα...... Τρώνε 100000 ΤΝΤ στα μούτρα και το μόνο που παθαίνουν είναι να γίνονται για μερικά δευτερόλεπτα, μαύρα........ Καταπληκτικό!!!!!!!!!!!! Υπάρχει περίπτωση αυτό να γίνεται και στην πραγματική ζωή;;;;;  Χρειάζομαι ψυχίατρο;;;;;;;;;;;;;;;; Έχετε να προτείνετε κάποιον;;;;;
7. Δεν συμπαθώ τις γάτες. Μην φωνάξετε τώρα όλη τη φιλοζωική, περιμένετε να σας εξηγήσω τι εννοώ. Αμέσως, να με πάρετε από τα μούτρα. Δεν είπα ότι τις μισώ, απλά δεν τις αντέχω. Γιατί;;;;;;; Γιατί είναι πονηρές και ύπουλες. Είναι και καλά χαδιάρες, τις ταΐζεις, τις ποτίζεις, τις φροντίζεις και μόλις γίνει κάτι, σε χαρακώνουν με τα νύχια τους, λες και έφταιγες. Μόνο όταν εκείνες θέλουν....... Εξάλλου, υπάρχει και παιδικό τραύμα. Όταν ήμουν μικρή και είχαμε πάει στο χωριό, η μαμά μου, κατά λάθος, πάτησε την ουρά μιας γάτας του σπιτιού και εκείνη της κατέβασε την γάμπα με τα νύχια της........ Πέντε χρονών παιδάκι ήμουν και το θυμάμαι λες και ήταν χθες. 
Κάποιος μου είπε μια φορά, ότι οι δικτάτορες δεν έχουν ποτέ γάτες, γιατί δεν αντέχουν την ανεξαρτησία τους. Μόνο σκύλους........ Λέτε;;;;;;;;;; Σας φαίνομαι, εγώ, αυταρχικό άτομο;;;;;;;;;;;;; Ποιος σήκωσε κεφάλι;;;;;;; Μέσα γρήγορα!!!!!!!
Όλα αυτά τα μου τα έβαλε οSkroutzakos JKνα τα γράψω, όχι  ότι με πίεσε και ιδιαίτερα ο άνθρωπος, δηλαδή.....
Τώρα πρέπει,  εγώ, να δώσω τη σειρά μου σε κάποιους από εσάς. Άσχετα με αυτούς που θα αναφέρω, μπορεί να παίξει και όποιος άλλος θέλει, εντάξει;

Σάββατο 5 Μαρτίου 2011

Κατάθλιψη

Σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις.
Κοντεύει να σπάσει το κεφάλι μου. Άρχισα πάλι, να μην κοιμάμαι καλά τα βράδυα. Όλες μαζί ένα συνονθύλευμα, χαμένες μέσα σε ομίχλη. Δεν μπορώ να τις ξεκαθαρίσω. Εκεί που αρχίζει να φαίνεται η μία, πετιέται ανάμεσα η άλλη και η άλλη και η άλλη............ Στριφογυρνώ μέσα στα σκεπάσματα, προσπαθώντας να τις διώξω  όλες. Να τις ωθήσω να πετάξουν μακριά, να αδειάσει το μυαλό μου για να ησυχάσω λίγο, αλλά εκείνες μοιάζουν να είναι καρφωμένες εκεί, σφηνωμένες τόσο δυνατά, που κάθε προσπάθεια είναι μάταιη. 
Δεν θέλω να αρχίσω να παίρνω χάπια πάλι. Υποκατάστατα, που φτιάχνουν μια εικονική πραγματικότητα. Πιο πολύ βυθίζομαι στο χάος. Μέσα από εκεί όλα φαντάζουν να είναι μακριά, μακριά από μένα και ταυτόχρονα τόσο κοντά, που καταντά αβάσταχτο. Θέλω να φωνάξω, να ουρλιάξω, αλλά ένα χέρι μου κλείνει το στόμα και δεν μπορώ ούτε να αναπνέυσω. Μια πέτρα πατά στο στήθος μου και όσο προσπαθώ να την αποτινάξω από πάνω μου, τόσο πιο βαριά γίνεται. Ένας τοίχος ορθώνεται μπροστά μου και δεν μπορώ να δω τι υπάρχει από πίσω. Όλες οι μέρες ίδιες και απαράλλαχτες. Χωρίς ήλιο. Σκοτάδι παντού, πυκνό, τραχύ, αδιαπέραστο. 
Απλώνω τα χέρια μου σε μια απελπισμένη προσπάθεια για βοήθεια. Κάποιος να με τραβήξει στην επιφάνεια της ζωής και της χαράς...... αλλά κανένας δεν μπορεί. Είμαι καταδικασμένη και δεν ξέρω ούτε το γιατί.... 
Υ.Γ. Μην τρομάξετε, το κείμενο δεν αφορά εμένα. Το κακό δυστυχώς είναι, που υπάρχει αρκετός κόσμος σε αυτή την κατάσταση και δεν υπάρχει κανείς δίπλα τους για να τους βοηθήσει.........

Τσιγάρο Κρέας ....

Να διευκρινίσω αρχικά ότι δεν θέλω να επιτεθώ σε κανέναν. Μια σκέψη θέλω να καταθέσω, επειδή τυγχάνει να είμαι και καπνίστρια και ......