Πέμπτη 3 Φεβρουαρίου 2011

Το μικρό καφενεδάκι

Η ώρα πέρασε για τα καλά. Το σκοτάδι απλώθηκε σταδιακά και τα αστέρια, δειλά δειλά, ξεπρόβαλαν στον ουράνιο θόλο. Η θερμοκρασία, έπεσε αισθητά και η Λένα κατευθύνθηκε στον καυστήρα, για να τον γεμίσει ξύλα. Είχε δει νωρίτερα στις ειδήσεις τον καιρό, που έλεγε ότι τη νύχτα στην περιοχή, θα επικρατούσε παγετός. Όλη την εβδομάδα έκανε κρύο, αλλά απόψε ήταν σαφώς πιο διαπεραστικό. Αφού τελείωσε με αυτή τη δουλειά, γύρισε στο μικρό καφενεδάκι της και συνέχισε να σερβίρει ζεστό καφέ και τσάι στους θαμώνες.  
Είχε το μαγαζί αρκετά χρόνια, σε αυτό τον ξεχασμένο από τον Θεό τόπο και γνώριζε πια όλους τους κατοίκους του μικρού χωριού. Της φέρθηκαν καλά και τους ευγνωμονούσε γι’ αυτό. Ήταν πια οι δικοί της άνθρωποι. Η οικογένεια που δεν είχε ποτέ. 
Ένας πατέρας αλκοολικός, μια μάνα που ήταν απούσα. Το ότι μεγάλωσε, σε ένα τέτοιο περιβάλλον, είναι κάτι που και η ίδια ακόμη, αναρωτιέται.  Η μεγαλύτερη καταστροφή της, όμως υπήρξε ο γάμος της. Το πως γνώρισε αυτό τον άνθρωπο, το πως τον παντρεύτηκε, είναι ακόμη θολό στη μνήμη της. Ένα ρεμάλι, που δεν ήξερε τίποτα άλλο από τζόγο, απατεωνιές και ξύλο. Η τελευταία φορά που βρέθηκε στο νοσοκομείο, με σπασμένη γνάθο, πλευρά και μώλωπες στο κορμί της, ήταν καθοριστική. Έπρεπε να φύγει από τον κλοιό αυτού του ανθρώπου. Η βοήθεια ήρθε από τη νοσοκόμα που έκανε βάρδια, εκείνο το βράδυ. Της μίλησε γι’αυτό τον τόπο, τους ανθρώπους του και της έδωσε χρήματα.... Το εισιτήριο προς τη ζωή και την ελευθερία.
Η πόρτα άνοιξε με δύναμη και μέσα μπήκε ένας άντρας ψηλός, γεροδεμένος. Τα μουρμουρητά σταμάτησαν και όλοι γύρισαν να κοιτάξουν τον νεοφερμένο. Η Λένα, ξαφνιασμένη γύρισε τη ματιά της προς την πόρτα. Το θέαμα που αντίκρυσε ήταν αυτό που φοβόταν ότι αργά ή γρήγορα θα γινόταν. Δεν το έδειξε, όμως. Όρθωσε το ανάστημά της και με φωνή σταθερή ρώτησε: «Τι θες εσύ εδώ;». 
«Θέλω αυτό που μου ανήκει.», απάντησε ο άντρας σαρκαστικά και έκανε μερικά βήματα προς το μέρος της. Χωρίς να το περιμένει, όλοι οι θαμώνες του μαγαζιού σηκώθηκαν και συγκεντρώθηκαν γύρω από τη Λένα. Τα βλέμματά τους είχαν αλλάξει και από γαλήνια και καλοσυνάτα έγιναν σκοτεινά και γεμάτα μίσος. 
Ο άντρας έκανε ένα βήμα πίσω. «Σε παρακαλώ, να μιλήσουμε θέλω μόνο. Έχω πολύ καιρό που σε ψάχνω...... Σε αγαπώ....», είπε με τρεμάμενη φωνή. Όλη η αυτοπεποίθηση που είχε όταν μπήκε, εξαφανίστηκε εν ριπή οφθαλμού. 
«Δεν έχουμε τίποτα να πούμε! Μου τα είπες μαζεμένα, εκείνο το βράδυ που μ’ έσπασες στο ξύλο....... Να φύγεις θέλω και να μη σε ξαναδώ ποτέ πια στα μάτια μου!», του απάντησε με όλη τη δύναμη της ψυχής της. 
Χωρίς δεύτερη κουβέντα, αφού είδε ότι δεν είχε ελπίδες να την πάρει από εκεί, βγήκε και χάθηκε στο σκοτάδι.

10 σχόλια:

  1. Πολύ ωραίο το κείμενό σου είχες καιρό ν'αφήσεις δικό σου κομμάτι εδώ.

    Κάτι τέτοια ρεμάλια εισβάλουν στη ζωές στο σώμα στην ψυχή και νομίζουν ότι είναι κτήμα τους.

    Ελπίζω να'χει και συνέχεια!

    Καλό ΣΒΚ με φιλιά θαλασσινά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Zoyzoy,
    η αλήθεια είναι ότι εκείνο το βράδυ, εδώ στο χωριό έκανε πολύ κρύο και όλο αυτό το πράγμα ήρθε από το πουθενά......
    Δεν είμαι σίγουρη για συνέχεια, αν και ήθελα να το καταλήξω διαφορετικά.... με βάζεις σε ιδέες..... μπορεί και να το κάνω.
    Τέτοια ρεμάλια, παντού... και το κακό είναι ότι αντί μέχρι τώρα να εκλείψουν, σαν τη λερναία ύδρα, ένα κεφάλι κόβεις εκτατό πετάγονται....
    Καλό Σαββατοκύριακο και σε σένα!!!! Φιλιά από την παγωμένη Δράμα!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Μια καλημέρα πέρασα να πω Σταυρούλα, καλή συνέχεια
    apneagr

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. apneagr,
    καλημέρα και από μένα!!! Να είσαι καλά!!! Καλή εβδομάδα!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. ΠΕΡΑΣΑ ΝΑ ΑΦΗΣΩ ΜΙΑ ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΚΑΙ ΕΝΑ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟ ΓΙΑ ΚΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΑΠΟ ΑΥΡΙΟ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. καλημέρα και καλή βδομάδα...επιτέλους μια νέα ανάρτηση που την αναμένουμε πως και πώς...πολύ ωραίο κείμενο, απλό που με τη μορφή μιας ιστορίας επαναφέρει στο μυαλό ένα τεράστιο κοινωνικό φαινόμενο ονόματι βία κατά των γυναικών...είναι πολύ λυπηρό που ακόμα και στην εποχή μας μετά από πολλά χρόνια συνεχίζει να είναι ακόμα επίκαιρο...ίσως όμως είναι ένα ακόμα σημάδι ότι η κοινωνία μας έχει ροπή ασυγκράτητη προς τα κάτω...χαιρετώ με έντονο προβληματισμό, αναμένοντας επόμενη ανάρτηση...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Skroutzako,
    σε ευχαριστώ για την επίσκεψη!!! Καλή εβδομάδα και σε σένα!!! Φιλιά πολλά!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. ΔΙΟΝΥΣΗ,
    η αλήθεια είναι ότι αργώ λίγο να ανεβάσω αναρτήσεις, αλλά αυτό τον καιρό είναι τα πράγματα λίγο πιεσμένα, όσο αφορά τον χρόνο μου. Όχι από δουλειά.... Μακάρι να ήταν δουλειά, αλλά βρίσκω κατά καιρούς, διάφορα πράγματα να ασχοληθώ.... και χάνομαι μέσα σε αυτά......
    Στο συγκεκριμένο κείμενο, ασχολήθηκα με αυτό το θέμα, γιατί δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω ότι υπάρχουν ακόμη και σήμερα τέτοια τέρατα που σκορπούν τέτοιο κακό. Υπάρχουν γυναίκες, εγκλωβισμένες σε γάμους αυτής της μορφής που δεν μπορούν να κάνουν τίποτα. Πρόσφατα, δεν θυμάμαι σε ποια πόλη της Ελλάδας, ο ίδιος ο Δήμαρχος ανέλαβε να προστατεύσει τέσσερις γυναίκες από τους «συζύγους τους»!
    Σε ευχαριστώ πολύ και σου εύχομαι καλή εβδομάδα!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. iperoxo to keimeno sou! na sai kala geitonissa! :) kali sou evdomada!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Leviathan,
    σε ευχαριστώ πολύ, γείτονα!!!!! Καλή εβδομάδα και σε σένα!!!!! Φιλιά!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Τσιγάρο Κρέας ....

Να διευκρινίσω αρχικά ότι δεν θέλω να επιτεθώ σε κανέναν. Μια σκέψη θέλω να καταθέσω, επειδή τυγχάνει να είμαι και καπνίστρια και ......