Πέμπτη 25 Νοεμβρίου 2010

Ένα ταξιδάκι.... είναι ότι πρέπει....

Εδώ και μερικούς μήνες, σχεδιάζουμε ένα ταξιδάκι με τον συμβίο μου και επιτέλους, ήρθε ο καιρός να το πραγματοποιήσουμε..... Έχει να κάνει, με εκείνη την τρέλα που τον διακατέχει κατά καιρούς.... αν και... αυτό που θα κάνει τώρα, είναι λίγο διαφορετικό.....
Δεν θα είναι πολλές μέρες, ένα Σαββατοκύριακο.... αλλά νομίζω ότι, θα το διασκεδάσουμε αρκετά!!!! Δεν θα σας πω περισσότερα. Θα τα πούμε όταν γυρίσουμε με υλικό..... Ξέρετε τώρα, φωτογραφίες και βίντεο!!!!!
Καλά να περάσετε και εσείς, όπου κι αν βρίσκεστε αυτό το Σαββατοκύριακο!!!!

Κυριακή 21 Νοεμβρίου 2010

Ήρθε πάλι ο καιρός να φτίαξουμε φρέσκο!!!!!

Μαζεύτηκε η παρέα, προχθές το απόγευμα..... στο γνωστό Καζάνι! Σε αυτή τη θέση ήταν το παλιό, αλλά φέτος τα πράγματα άλλαξαν λίγο....

Φέτος, δεν ήταν ένα.... αλλά δύο, ευτυχώς για μας..... γιατί υποτίθεται ότι, θα κάναμε λιγότερες ώρες βράσιμο.....
Ε, βέβαια, δεν το θέλουν όλοι το τσιπουράκι τους άνευ.... έτσι το μισό έγινε... με.....(γλυκάνισο, τι άλλο;)
Ο κύριος εκεί ψηλά, ετοιμάζει τους σωλήνες, για να περάσει το τσιπουράκι και να καταλήξει στους κουβάδες και ο αγαπητός Χρήστος από κάτω ελέγχει τα γράδα, εάν είναι τα σωστά!!!
Το αποτέλεσμα δεν ήταν σαν το περυσινό, αλλά δεν βαριέσαι..... Περάσαμε υπέροχα!!!! Φάγαμε, ήπιαμε, γελάσαμε!!!!!
Πήραμε και από 50 λίτρα ο καθένας......
 
 Στην υγειά σας!!!!!!!! Και του χρόνου πάλι εκεί, αρκεί  να ’μαστε καλά!!!!

Τρίτη 16 Νοεμβρίου 2010

Όταν κάποιος προσπαθεί να ενταχθεί κάπου, αλλά με τον λάθος τρόπο.

Η Φαίη κοίταξε το ρολόι της. Ήταν θέμα χρόνου να τσακωθούν.  Σε λίγο, θα έσκαγε η βόμβα που είχε βάλει στις δύο φίλες της. Δεν ήταν εύκολο να το κάνει. Ήταν πολύ πιστές η μια απέναντι στην άλλη και θα δυσκολεύοταν να τις ρίξει, αλλά άξιζε να προσπαθήσει και από ότι φαίνεται τα είχε κατάφερει. 
Η Τζένη και η Μάιρα ήταν φίλες τα τελευταία  έξι χρόνια. Η χημεία τους ήταν εξαιρετική, άσχετα που η Μάιρα ήταν αρκετά χρόνια μεγαλύτερη. Κάτι σαν αδελφές ψυχές και η Φαίη δεν το άντεχε αυτό. Η τελευταία είχε μπει στην παρέα τον προηγούμενο χρόνο. Τη δέχτηκαν, γιατί ήταν από τη φύση τους άνθρωποι που θέλουν πάντα να βοηθάνε. Θεώρησαν, λοιπόν, χρέος τους να βοηθήσουν και εκείνη. Ένα κορίτσι μόνο του, από την επαρχία. Ο πατέρας απών και η μάνα να αγωνίζεται να μεγαλώσει μόνη τρία παιδιά.
Δεν μπορούσαν να φανταστούν τι μπορεί να έκρυβε, η Φαίη, κάτω από εκείνο το αγγελικό πρόσωπο, με τα μεγάλα μελιά μάτια. Ειδικά η Τζένη, έδειχνε να τη λατρεύει. Η Μάιρα, πάλι, ήταν λίγο επιφυλακτική. Τα χρόνια και η πείρα την είχαν διδάξει να κρατάει κάποιες αποστάσεις από τους ανθρώπους γενικότερα και να είναι και λίγο καχύποπτη. Δεν είχε ενδώσει, απόλυτα, στον ενθουσιασμό της Τζένης. Υπήρχαν στιγμές που προσπαθούσε να την προειδοποιήσει, αλλά δεν τα κατάφερνε. Άλλες, πάλι, φορές παρασύρονταν και ενέδιδε. Μέχρι εκείνη την μέρα, που επιτέλους, όλα φάνηκαν καθαρά μέσα στο μυαλό της και αποφάσισε να γίνει σκληρή μαζί της. 
«Καλά, δεν το βλέπεις ότι η Φαίη ζηλεύει; Είναι θέμα χρόνου να μας βάλει να σκοτωθούμε!», είπε η Μάιρα.
« Δεν σε πιστεύω!!! Αποκλείεται να συμβαίνει κάτι τέτοιο!», απάντησε θυμωμένη η Τζένη.
«Και πως εξηγείς εσύ, το γεγονός ότι δεν ήθελε να βοηθήσει, όταν εμείς τη χρειαστήκαμε; Γιατί, όσες φορές έπρεπε να είναι μαζί μας, έβρισκε δικαιολογίες και μετά φανερωνόταν η αλήθεια;;;». «Θυμάσαι, όταν πήγαμε διακοπές, που της δανείσαμε χρήματα για να έρθει μαζί μας και δεν μας τα έδωσε ποτέ; Όλο λέει ότι δεν έχει, αλλά πάει και ψωνίζει συνέχεια και μάλιστα πράγματα πολύ ακριβά.....», είπε αγανακτισμένη η Μάιρα. 
«Δεν είναι για τα χρήματα, ποτέ δεν ήταν, αλλά δεν αντέχω να μας κοροϊδεύει μέσα στα μούτρα μας!!!», συμπλήρωσε.
«Εντάξει, ας το δεχτώ ότι μέχρι εδώ έχεις δίκιο, τι νομίζεις ότι είναι ικανή να κάνει δηλαδή;», ρώτησε η Τζένη όλο περιέργεια. 
«Σου είπε για τον Στάθη κάτι και σου είπε να μην μου το πεις; Σε εξορκίζω πες μου!!!!», την παρακάλεσε.
Η Τζένη έσκυψε το κεφάλι της και δεν ήθελε να πει τίποτα, αλλά ήταν φίλες πολλά χρόνια για να την αμφισβητήσει. «Ναι, μου είπε, ότι της ρίχτηκε, να μη σου το πω και να προσέχω να μην μου ριχτεί και μένα, γιατί αυτός είναι κάθαρμα και εσύ δεν το έχεις καταλάβει.....», η φωνή της έσβησε.
«Το ΄ξερα!!!! Η σκύλα, εμένα ξέρεις τι μου είπε; Ότι της ρίχτηκε ο Γιάννης, να προσέχω να μην ριχτεί και σε μένα, γιατί είναι κάθαρμα και εσύ δεν το ξέρεις....».
«Και τι θα κάνουμε τώρα;», ρώτησε η Τζένη.
«Μη φοβάσαι, αυτή θα νομίζει ότι εμείς έχουμε μαλώσει μέχρι τώρα και θα έχουμε φάει τις σάρκες μας, αλλά δεν κατάλαβε καλά! Θα πάμε μαζί και ενωμένες, θα την αντιμετωπίσουμε!», απάντησε η Μάιρα.


Υ.Γ. Αυτή η ιστορία είναι φανταστική, ως ένα σημείο...........γιατί η «Μάιρα», δεν άφησε ποτέ τη «Φαίη», να φτάσει σε αυτό το επίπεδο..... Την έβαλε στη θέση της νωρίτερα!

Τετάρτη 10 Νοεμβρίου 2010

Έχουν βαλθεί να με τρελλάνουν;

Μου ήρθε από την εφορία ένα χαρτί.... για περαίωση λέει..... Φούντωσα! Τι θέλετε από τη ζωή μου πάλι; Τόσα χρόνια, τόσα λεφτά μου πήρατε. Τι έμεινε ακόμη που δεν έχω κάνει και πρέπει να πληρώσω;
Παίρνω το χαρτί και πάω εδώ στην εφορία Δράμας, αν και δεν φταίνε αυτοί. Οι άλλοι στο Περιστέρι έχουν κάνει την π......αριά....., όπως τότε που είχαν χάσει τη δήλωση που τους έστειλα και με έβαλαν και την ξανάκανα από την αρχή, μήνες μετά και παραλίγο να πληρώσω και πρόστιμο. Όχι δεν έχει τέτοια...... Όταν είπαν ότι δεν γίνεται, τους είπα ότι θα πάω με δικηγόρο...... Γιατί κυρά μου; Εγώ τους τα έστειλα τα χαρτιά!! Τι φταίω που είναι αργόσχολοι και δεν ξέρουν τι τους γίνεται; 
Το καινούριο θέμα είναι με ένα μαγαζί που είχα κάποτε.... και που πλήρωσα και για εκείνο τα μαλλιά της κεφαλής μου. Όχι μόνο δεν πήγε καλά, αλλά σε τρία χρόνια το έκλεισα. Και που το έκανα, τι έγινε δηλαδή; Έπρεπε να πληρώσω υπεραξία..... την πλήρωσα. Έπρεπε να πληρώσω συνάφεια...... την πλήρωσα. Και το ωραίο στη συνάφεια είναι ότι πληρώθηκε ολόκληρη χρονιά, χαράτσι 500 ευρώ, για μόνο τρεις μήνες......... 
Αφού πέρασαν δύο χρόνια και δεν έφταναν αυτά..... μου στέλνουν μια ωραία περαίωση 2060 ευρώ...... Τι είναι αυτό; Ρωτάω... Ααα, λέει, για να μην γίνει έλεγχος, δίνεις ένα νταβατζιλίκι και το ξεχνάς..... Τι να κάνω; Το πλήρωσα και το ξέχασα..... Εγώ, γιατί αυτοί μάλλον, όλη μέρα ξύνονται και δεν θυμούνται από που τα πήραν και από που όχι...... και μου στέλνουν για μια χρονιά που δεν υπήρξε καν μαγαζί, περαίωση 500 ευρώ...... Τι λέτε ρε;;;;;; Που 500 να είναι οι ώρες σας και αυτές μέσα σε καυτό λάδι;;;; Μου περισσεύουν εμένα 500 ευρώ για να τα δώσω σε σας;;;; 
ΕΓΩ ΤΑ ΕΦΑΓΑ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΑΔΕΙΑ ΤΑ ΤΑΜΕΙΑ ΣΑΣ;;;;;;;;;;;;;
ΕΓΩ ΘΑ ΒΓΑΛΩ ΤΑ ΚΑΣΤΑΝΑ ΑΠΟ ΤΗ ΦΩΤΙΑ;;;;;;
Μου είπαν ότι δεν είναι υποχρεωτικό....... αλλά υπάρχει πιθανότητα να μου κάνουν έλεγχο;;;;; Που θα τον κάνουν;;;; Δεν έχω κρατήσει τίποτα, τα πέταξα όλα.... Κοντεύουν δέκα χρόνια τώρα..... Ας πάνε να ψάξουν ότι θέλουν.....
ΡΕ ΧΑΜΕΝΕ, ΑΝ ΕΓΩ ΕΚΛΕΒΑ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΑ, ΤΩΡΑ, ΜΕΤΑ ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ, ΕΔΩ ΘΑ ΗΜΟΥΝ ΑΚΟΜΑ;;;;;;;;;;;;;;;;;;;; ΘΑ ΕΙΧΑ ΚΑΝΕΙ ΟΦΦ ΣΟΡ ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ ΚΑΙ ΘΑ ΜΕ ΕΨΑΧΝΕΣ ΣΤΙΣ ΜΠΑΧΑΜΕΣ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΦΟΙΝΙΚΕΣ........ Και όλα αυτά με ένα ΠΡΑΤΗΡΙΟ ΑΡΤΟΥ!!!!!
Άι σιχτίρ πια!!!!!!!!!!!!!!!!!

Σάββατο 6 Νοεμβρίου 2010

Απλά πράγματα που ίσως να είναι καλύτερα από άλλα....

Τελικά τα πράγματα με τη θεία είχαν την χειρότερη έκβαση, αλλά δεν μπήκα σήμερα για να σας στεναγχωρήσω. 
Σήμερα έχει υπέροχη μέρα. Ζεστή και ηλιόλουστη και ήσυχη. Ναι, αν και είναι εκλογές αύριο, μέχρι τώρα, όλα βαίνουν καλώς. Τι εννοώ; Δεν υπάρχουν πουθενά φωνές, φανφάρες και φασαρίες. Ούτε για αυτό θέλω να σας μιλήσω· για τις εκλογές, γιατί λίγο πολύ, το θέμα κούρασε. Θέλω να μιλήσω για τα λίγα πράγματα που μπορεί να δίνουν χαρά στη ζωή και να μην τα καταλαβαίνουμε και να τα προσπερνάμε, γιατί τα θεωρούμαι παρωχημένα.
Ένα χαμόγελο, δίνει στους ανθρώπους μια ξεχωριστή και γλυκιά έκφραση. Παρόλα αυτά λίγοι το κάνουν. Τους χαίρομαι αυτούς τους ανθρώπους. Σου δίνουν ένα αίσθημα αισιοδοξίας. Ο Γιώργος χαμογελά πολύ. Έλεγε η γιαγιά μου: «Αυτό το παιδί όταν γελάει, γελάνε και τα μάτια του!!!». Πολλές φορές τον ρωτάω πως τα καταφέρνει και δεν ξέρει να μου πει το γιατί. Είναι στη φύση του. 
Θέλω και εγώ να γίνω έτσι...... 
Ένας περίπατος. Δεν είναι απαραίτητο να βγεις από το σπίτι και να χαλάσεις χρήματα, άλλωστε είναι πολύ λίγα πια και δεν μένουν για να πιεις ένα καφεδάκι. Έτσι παίρνεις τον/την συμβίο/α σου και κάνεις το γύρω του τετραγώνου. Περπατώντας κουβεντιάζεις, χαζεύεις τις βιτρίνες, σχολιάζεις τα τελευταία γεγονότα..... (Ο περίπατος γίνεται όταν τα μαγαζιά είναι κλειστά...χαχαχαχα ξέρετε το λόγο...)
Ένα γλαστράκι με λουλούδια. Καλά, δεν έχω μόνο ένα, δεκαπέντε έχω. Η καλύτερη στιγμή είναι, η συνειδητοποίηση ότι το καθένα από αυτά πέρυσι ήταν μικρό και φέτος είναι μεγαλύτερο. Πράσινα, φιλαράκια και λουλούδια σε χρώματα..... Πόσα χρώματα.... Όχι άλλο γκρίζο. Το βαρέθηκα και με κούρασε...... Θέλω να βλέπω κόκκινα, μοβ (άντε πάλι με αυτό το χρώμα), κίτρινα, πορτοκαλί, ροζ, λευκά κεφαλάκια να ξεπετάγονται από παντού. Μου δίνουν χαρά όταν τα βλέπω να μεγαλώνουν και στεναγχωριέμαι όταν κανένα μου ξεραίνεται, γιατί κάτι δεν πήγε καλά στην μεταφύτευση ή κάηκε από το χιόνι.....
Ένα καφεδάκι στο μπαλκόνι. Να καλέσεις πέντε έξι φίλους και να τα πεις. Μπορεί ο καφές να αντικατασταθεί με κρασάκι, τσιπουράκι.... Δεν είμαστε για κλαμπάκια, το ποτό είναι πολύ ακριβό..... ενώ αυτά τα δύο μπορούμε να τα  αγοράσουμε. Δυο τρία αβγά στο τηγάνι και έτοιμη η ομελέτα. Δεν πάει το κρασί και το τσίπουρο ξεροσφύρι.... Εκεί να δεις μουχαμπέτι που γίνεται..... το καλύτερο!!!
Μια εκδρομή. Η βενζίνη ρεφενέ και τα φαγητά έτοιμα από το σπίτι. Θάλασσα ή βουνό; Τι σημασία έχει; Αρκεί να υπάρχει αρμονία στις σχέσεις μεταξύ φίλων και όλα είναι όμορφα. Τι να στρώσεις στην παραλία, τι κάτω από τα δέντρα. Η καλή διάθεση μετράει και αυτή έρχεται όταν το κλίμα είναι καλό ανάμεσα στους ανθρώπους που απαρτίζουν μια παρέα.  
Τόσο δύσκολο είναι πια; Όλα αυτά ήταν πράγματα που έκαναν κάποιες γενιές παλιότερες από μας, αλλά ανακάλυψα, ότι αυτοί οι άνθρωποι μπορεί να ήταν φτωχοί, αλλά ήταν πιο ευτυχισμένοι από μας. Και πρόσεξα, επίσης, ότι κάθε φορά που συμβαίνει κάποιο από τα παραπάνω, νιώθω ξεκούραστη. Νιώθω γεμάτη ενέργεια, δύναμη και κουράγιο να συνεχίσω όσο άσχημα κι αν είναι τα πράγματα.

Δευτέρα 1 Νοεμβρίου 2010

Μακάρι να κάνω λάθος.....

Ήθελα να σας γράψω μια ιστορία. Πολύ μεγάλη και πονεμένη ιστορία, αλλά δεν τα καταφέρνω να σταυρώσω λέξη. Γιατί; Γιατί  η ιστορία αυτή είναι αληθινή...... και η ζωή ξεπερνά κατά πολύ τη φαντασία.......
Δεν ξέρω με τι λόγια να την αρχίσω. Στέρεψα από ιδέες, από λέξεις και γέμισα με συναισθήματα γνώριμα και δύσκολα. Αυτές τις μέρες ίσως και να παίζεται η τελευταία πράξη, πριν πέσει για πάντα η αυλαία και κλείσει ο κύκλος της ζωής στην οικογένεια που την αποτελούσε κάποτε......
Δεν ξέρω αν ήταν της μοίρας γραφτό ή σύμπτωση, αλλά από την ημέρα που έφυγε η γιαγιά, ένα ένα τα παιδιά της την ακολουθούν. Στα τρία χρόνια ο μπαμπάς μου και ένα χρόνο μετά η αδελφή του; Το ερωτηματικό γιατί δεν είναι σίγουρο, αλλά η κατάσταση είναι κρίσιμη. 
Και η γιαγιά, ήταν γιαγιά, με όλη τη σημασία της λέξεως. Ογδόντα ένα. Είχε μάλιστα κλείσει, τις επόμενες μέρες, να πάει με το αγαπημένο της ΚΑΠΗ, εκδρομή. Θυμάμαι την έψαχναν...... γιατί δεν ήξεραν..... ότι είχε πάει ήδη, το μεγαλύτερο ταξίδι της ζωής της...... Αυτό που πιστεύω είναι ότι έγινε στην ώρα του. Στεναγχωρήθηκα, γιατί της είχα αδυναμία, αλλά αυτή είναι η ζωή.
Για τον μπαμπά μου, όμως..... Πέρασε πάνω από ένας χρόνος και πονά λες και ήταν χθες.... σήμερα.... τώρα..... Η πληγή είναι ακόμη ανοιχτή και αιμορραγεί. Προσπαθώ να μην το σκέφτομαι, προσπαθώ να το δεχτώ και εκεί πάνω...... ανοίγει κι άλλη πληγή βαθιά.....
Όχι, δεν πιστεύω ότι όλα θα πάνε καλά. Μακάρι να κάνω λάθος........

Τσιγάρο Κρέας ....

Να διευκρινίσω αρχικά ότι δεν θέλω να επιτεθώ σε κανέναν. Μια σκέψη θέλω να καταθέσω, επειδή τυγχάνει να είμαι και καπνίστρια και ......