Τετάρτη 30 Ιουνίου 2010

Αποξένωση.....

Η Μαρίνα άνοιξε την μπαλκονόπορτα και βγήκε στο μπαλκόνι με τον καφέ στο χέρι. Ατένισε για λίγο την τόσο γνώριμη θέα των τελευταίων τριών χρόνων, αλλά αυτό δεν τη βοήθησε καθόλου. Η ψυχή της ήταν κρύα και παγωμένη περισσότερο και από μια χειμωνιάτικη νύχτα. Ο ήλιος προσπάθησε να παίξει μαζί της. Έριξε το φως του και την ζεστασιά του στο πρόσωπο και στο κορμί της  αλλά  εκείνη αντί να ζεσταθεί, αναρρίγυρσε.
Ακούμπησε το φλιτζάνι στο τραπέζι και άναψε ένα τσιγάρο. Είχε πολύ καιρό να καπνίσει. Το ’χε κόψει, αλλά αυτή τη στιγμή αισθάνθηκε ότι ήταν ο μόνος τρόπος να κρατηθεί και να παρηγορηθεί. Μεγάλο λάθος, το ’ξερε. Θα της γινόταν ξανά συνήθεια, αλλά λίγο την ένοιαζε πια. Όλα είχαν τελειώσει......
Ο Βασίλης είχε διαβεί την πόρτα του σπιτιού τους από χθες το βράδυ, μετά τον τελευταίο τσακωμό, που ήταν ο χειρότερος από όλους. «Ήταν μεγάλο σφάλμα να παντρευτούμαι», της είπε. «Δεν το βλέπεις ότι δεν υπάρχει τίποτα πια;», και βρόντηξε την πόρτα πίσω του επισφραγίζοντας τα  τελευταία του λόγια, δίνοντας έτσι  τέλος σε ένα γάμο που ποτέ, ούτε και η ίδια ήξερε γιατί, συνέχιζαν.
Έβγαλε τη βέρα και την ακούμπησε δίπλα στον καφέ. Έπρεπε να νιώθει ανακούφιση. Το είχε καταλάβει και η ίδια πως η σχέση τους από την αρχή ήταν αρρωστημένη, αλλά ούτε κατά διάνοια δεν έφτανε αυτό το συναίσθημα. Η δύναμη της συνήθειας είχε πλέξει τους ιστούς της γύρω τους και ο κλοιός έσφιγγε όλο και περισσότερο. Οι προσπάθειες τους δεν είχαν κανένα αποτέλεσμα. Έκαναν, απλά, τα πράγματα χειρότερα. Κάποιος έπρεπε να σπάσει τα δεσμά και τη δύναμη την βρήκε ο Βασίλης, όχι εκείνη. Ίσως αργότερα να τον ευγνωμονούσε για αυτή του την κίνηση.  «Αργότερα ποιος ξέρει;», σκέφτηκε. Αυτές τις στιγμές, ένιωθε άδεια και μόνη.

Σάββατο 26 Ιουνίου 2010

Ποτέ δεν πρόλαβα να σου πω τίποτα από όλα αυτά......

Έμαθα να κρατάω τα συναισθήματά μου καλά κρυμμένα. Δεν έπρεπε ποτέ να δείξω αδυναμία. Έπρεπε πάντα να είμαι δυνατός. 
Πέρασα δύσκολα παιδικά χρόνια. Όχι γιατί δεν είχα την αγάπη των γονιών μου, κάθε άλλο. Ήταν όμως υπερπροστατευτικοί και με έπνιγαν. Φιλίες πολλές δεν είχα. Όσες φορές κατάφερα να γνωρίσω μερικούς ανθρώπους, περισσότερο από μια καλημέρα, πληγώθηκα. Ακόμα και στις σχέσεις μου ήμουν δύσκολος. Οι περισσότερες γυναίκες που γνώρισα ήθελαν να είναι μαζί μου για ένα και μόνο πράγμα. Καμιά τους δεν με αγάπησε πραγματικά.Έτσι και εγώ δεν έδινα πολύ σημασία. Χτύπαγα και έφευγα. 
Αυτό που κατάφερα μέχρι σήμερα να κάνω είναι να είμαι κυνικός. Να μην εμπιστεύομαι κανέναν εκτός από τον εαυτό μου και τις δυνάμεις μου. Το αποτέλεσμα..... έμεινα μόνος...... μέχρι που γνώρισα εσένα και δεν ξέρω πως να χειριστώ την κατάσταση. Δεν έμαθα να αγαπώ και ότι νιώθω για σένα μου είναι πρωτόγνωρο. 
Δεν μπορώ να κοιμηθώ, δεν μπορώ  να φάω, αλλά αυτό είναι το λιγότερο. Φοβάμαι να ανοίξω την καρδιά μου και να αφήσω αυτό το συναίσθημα να την γεμίσει. Δεν ξέρω να λέω όμορφα λόγια, ούτε ποιητικά, δεν τα χρειάστηκα άλλωστε και νιώθω ότι θέλω να κατεβάσω το φεγγάρι και να το βάλω στα χέρια σου. Να ανέβω στις Άλπεις και να σου κατεβάσω όλα τα έντελβαϊς από τις πιο απόκρημνες ράχες τους......
Είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που δεν με νοιάζει αν θα πληγωθώ ή όχι. Δεν με νοιάζει αν η επόμενη μέρα ξημερώσει, ας είναι πίσσα σκοτάδι...... Δεν με νοιάζει αν μείνω σε ερημονήσι ή στην πιο πολύβουη πόλη. Δεν με νοιάζει ακόμα και αν είμαι στην έρημο Σαχάρα χωρίς νερό...... Αυτό που με νοιάζει και με καίει είναι να είμαι μαζί σου. Να μπορώ να βλέπω τα μάτια σου, να ακούω τη φωνή σου, να χαϊδεύω τα μαλλιά σου. Να σε βλέπω να περπατάς, να χορεύεις, να στροβιλίζεσαι σαν τον άνεμο και εγώ να χαίρομαι που είσαι δική μου........
Δεν έχω το κουράγιο να σου πω τίποτα από όλα αυτά. Δεν έμαθα ποτέ να ξεστομίζω τέτοιες κουβέντες. Φοβάμαι πως θα γελάσεις μαζί μου, θα με κοροϊδέψεις. Δεν θα με πιστέψεις και δεν φταις εσύ. Έπρεπε από την αρχή να το κάνω. Τώρα που φεύγεις είναι πολύ αργά. Ούτε να συρθώ στα γόνατα και να σε παρακαλέσω δεν μπορώ. Να κλάψω, να σε ικετέψω. Ούτε τον οίκτο σου δεν είμαι ικανός να ζητιανέψω. Σε χάνω και φταίω γιατί δεν άφησα τον εαυτό μου ελεύθερο να σε αγαπήσει όσο σου άξιζε.

Παρασκευή 25 Ιουνίου 2010

Μερικές απορίες.....

.... δημιουργήθηκαν στο μυαλό μου εχθές μετά την έκρηξη που έγινε.....
Πως και έτυχε τώρα, που ήταν να περάσει η βόμβα, ήταν χαλασμένο το μηχάνημα; 
Γιατί έγινε τώρα που θα περάσει το ασφαλιστικό..... και τι ήταν αυτό που έλεγε χθες ότι οι τροϊκανοί δεν πιέζουν για τα επιπλέον μέτρα που επιμένουν οι δικοί μας  ότι πιέζονται; 
Γιατί το θύμα ήταν ένας ακόμη αθώος άνθρωπος που είχε οικογένεια;
ΠΟΙΟΝ ΝΟΜΙΖΟΥΝ ΟΤΙ ΚΟΡΟΪΔΕΥΟΥΝ;;;;;;;;;;;;;;;;;;;

Τετάρτη 16 Ιουνίου 2010

Ε λοιπόν όχι, δεν θα κάτσω να σκάσω άλλο.....

Την Κυριακή είπα και εγώ να την κάνω για Καβάλα, για κανένα μπανάκι, μπας και δροσιστώ λίγο και συνέλθω. Έτσι καβαλήσαμε το μπρελόκ μας, οι περισσότεροι ξέρετε τι τράβηξα και με εκείνο μέχρι να το πάρω στα χέρια μου και καταλήξαμε στην Νέα Πέραμο (καμία σχέση με το Μεγάλο Πεύκο σας διαβεβαιώ...).

Φυσικά μετά το μπανάκι άνοιξε η όρεξη. Γυρίσαμε στην Καβάλα, η οποία είναι πανέμορφη πόλη και καταλήξαμε στο Αλ Χαλίλι, όπου το φαγητό είναι θεσπέσιο.

Όπως πάντα, ποτέ δεν χωρταίνεις με ένα...... Την κάναμε πάλι την ζαβολιά μας και μαζί με το τσιπουράκι ήρθαν και τα σχετικά εδέσματα.

Μια μικρή βόλτα εκεί τριγύρω έτσι για να περάσει λίγο η ώρα και μετά πήραμε το δρόμο του γυρισμού...... Άσε που ξεκίνησε να ψιχαλίζει κίολας......

Παρασκευή 11 Ιουνίου 2010

Δεν είμαι και πολύ στα κέφια μου τελευταία

Έχω πολύ καιρό να ανεβάσω ανάρτηση και από ότι βλέπω δεν είμαι η μοναδική που το κάνω αυτό.....
Τι συμβαίνει δεν έχω ουσιαστικά καταλάβει, το ψάχνω πολύ. Από τότε που ξεκίνησε όλος αυτός ο χαμός με το ασφαλιστικό, το ΔΝΤ και δεν ξέρω και γω τι άλλο..... ξαφνικά σιωπή. Αν όχι όλοι, τουλάχιστον πολλοί από εμάς..... 
Τι συμβαίνει με μένα..... έχασα κάπου την μπάλα και τον εαυτό μου. Αντιμετωπίζω κάποιες δυσκολίες.....(όχι υγείας, ευτυχώς), οι οποίες με έχουν αποσυντονίσει λίγο. Δεν έχω όρεξη να γράψω, να διαβάσω, να βγω, να μιλήσω..... έχω αρχίσει και κλείνομαι πάλι στον εαυτό μου και αυτό ξέρω ότι δεν είναι καλό. Αυτό είναι καμπανάκι...... αν όχι συναγιαρμός....(ελπίζω όχι) για κατάθλιψη. 
Ααα, την πέρασα και αυτή τη φάση στη ζωή μου, ναι ναι...... μια σκοτεινή εποχή που ο μοναδικός άνθρωπος που άπλωσε το χέρι του και με έβγαλε από αυτή ήταν η μητέρα μου.....  Δεν είναι ψυχίατρος, ούτε ψυχολόγος, όχι, μια μητέρα εργαζόμενη είναι, απόφοιτη του δημοτικού, η οποία είναι πολύ δυνατή, έξυπνη και δυναμική γυναίκα. Την έχω πρότυπο. Θα ήθελα να της μοιάζω πάρα πολύ, αλλά δυστυχώς όσο και να προσπαθώ δεν τα καταφέρνω και τόσο καλά. Δεν παραιτήθηκε ποτέ, από τίποτα. Δεν φοβήθηκε ποτέ τίποτα. Έχει ένα τρόπο να αντιμετωπίζει τις δυσκολίες σαν να είναι παιχνιδάκια...... και πάντα βγαίνει νικήτρια με τις λιγότερες απώλειες. 
Άσπρισαν τα μαλλιά μου και δεν μπόρεσα ποτέ να το κάνω.....
Δεν θέλω να πω άλλα για τη δική μου μητέρα, όλοι ξέρουν τι μπορεί να κάνει μια μάνα για τα παιδιά της και η δική μου δεν αποτελεί εξαίρεση στον κανόνα. Αυτό που θέλω να πω είναι αυτό εδώ το διάστημα είναι τρομερά δύσκολο για μένα. Τίποτα δεν πάει σωστά. Όλα στραβά και ανάποδα..... Τρέξε εδώ, τρέξε εκεί, κάνε αυτό, κάνε εκείνο και στο τέλος..... τίποτα. Ένα μεγάλο τίποτα με μπόλικο καθόλου. ΤΖΑΜΠΑ Ο ΚΟΠΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΤΡΕΞΙΜΟ. Ξέρετε τους βαρέθηκα όλους. Τους μπατήρηδες, τους εξυπνάκιες, τους δήθεν, τους καμπόσους, τους ψεύτικους, τους ηλίθιους, ΟΛΟΥΣ. Δεν είμαι εγώ η έξυπνη, ίσως να είμαι η πιο ηλίθια γυναίκα που γεννήθηκε ποτέ στη γη, αλλά φτάνει. Αν νομίζουν ότι όλοι αυτοί είναι άνθρωποι είναι γελασμένοι. Ανθρωπάκια είναι και το ότι ασχολούμαι μαζί τους είναι πάρα πολύ...... Γελοία ανδρείκελα που νομίζουν ότι κάτι κάνουν.....
Το μόνο που καταφέρνουν είναι να κάνουν τα νεύρα μου τέλια. Γιατί ένα έμαθα στη ζωή μου, "άνθρωποι" που κινούνται με δόλο το πληρώνουν και το πληρώνουν πολύ ακριβά. Γελάει καλύτερα όποιος γελάει τελευταίος και το μόνο σίγουρο είναι ότι εγώ δεν γελάω καθόλου αυτή τη στιγμή. Θα έρθει όμως το πλήρωμα του χρόνου και τότε θα δούμε ποιος ήταν ο καλύτερος!!!!!!

Τσιγάρο Κρέας ....

Να διευκρινίσω αρχικά ότι δεν θέλω να επιτεθώ σε κανέναν. Μια σκέψη θέλω να καταθέσω, επειδή τυγχάνει να είμαι και καπνίστρια και ......