Παρασκευή 27 Φεβρουαρίου 2009

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ

Ήταν κάποτε ένα κοριτσάκι μόλις δεκαεννέα χρονών, γεμάτο όνειρα και τη ζωή μπροστά του για να τα πραγματοποιήσει. Τότε γνώρισε και τον μεγάλο της έρωτα. Ένα παλικάρι δεκατρία χρόνια μεγαλύτερο, αλλά αυτό δεν τους πείραζε. Ήταν πολύ ερωτευμένοι και όλα πήγαιναν καλά!
Πέρασαν τέσσερα χρόνια (σαν σήμερα πριν δεκαέξι χρόνια) και παντρεύτηκαν.... Μια ηλιόλουστη μέρα, τελευταία της αποκριάς. Ήταν ένας γάμος όμορφος, με όλα τα αγαπημένα πρόσωπα συγκεντρωμένα. Όλοι ευχήθηκαν στο ζευγάρι να ζήσει ευτυχισμένο μέχρι τα βαθιά του γεράματα....
Τα χρόνια που ήρθαν όμως δεν ήταν καθόλου εύκολα. Οι δυσκολίες δεν άφηναν το ζευγάρι να συνεχίσει να ζει ευτυχισμένο. Υπήρχαν κάποιες στιγμές που ίσως να ήταν καλές, αλλά οι καταστάσεις περισσότερο δημιουργούσαν προβλήματα παρά λύσεις. Δεν το έβαζαν κάτω όμως, προσπαθούσαν να συνεχίσουν και να νικήσουν και να σώσουν την αγάπη τους. Πέρασαν έντεκα χρόνια.... μέχρι εκείνη την καταραμένη μέρα του Οκτώβρη.... που κάποιος γιατρός ανακοίνωσε στην γυναίκα πια ότι ο άντρας της δεν θα ζήσει άλλο....
Έφυγε ο κόσμος κάτω από τα πόδια της.... Έφυγε και εκείνος, σε είκοσι μέρες, για το μεγάλο ταξίδι χωρίς γυρισμό....

Τετάρτη 25 Φεβρουαρίου 2009

Εκτός από το χειμώνα αγαπώ και το καλοκαίρι. Αυτό γιατί και οι δύο αυτές εποχές έχουν ακραία καιρικά φαινόμενα. Πολύ κρύο και χιόνια ο χειμώνας, πολύ ζέστη και ήλιο το καλοκαίρι. Εντάξει το παραδέχομαι είμαι και γω γενικότερα άνθρωπος των άκρων... Τις περισσότερες φορές δεν υπάρχει μέση λύση για μένα. Το ξέρω ότι είναι λάθος αυτό, αλλά εγώ το βιολί μου. Δεν καταλαβαίνω τίποτα... με αποτέλεσμα τις περισσότερες φορές να το πληρώνω ακριβά. Έχω μια τάση να βιώνω τις καταστάσεις μέσα από πρίσμα και τη μύγα να την κάνω καμήλα... Το πως επιβίωσα μέχρι τώρα, με αυτά που έχω περάσει, ούτε και εγώ κατάλαβα.
Το ότι γλίτωσα το ψυχιατρείο και τα ψυχοφάρμακα είναι θαύμα. Έτσι τουλάχιστον ισχυρίζομαι εγώ... οι άλλοι που είναι γύρω μου δεν ξέρω τι λένε... ή φοβούνται να πουν! Η μαμά μου, ο μοναδικός ήρωας, λέει ότι πάντα πνίγομαι σε μια κουταλιά νερό. Τώρα τι ακριβώς εννοεί ποτέ δεν κατάλαβα ακριβώς! Όλα είναι ή μαύρα ή άσπρα γιατί δηλαδή να είναι γκρι και ποιος το είπε ότι εμένα θα έπρεπε να μου αρέσει αυτό το χρώμα; Εμένα μου αρέσει το μοβ, το κόκκινο, το πορτοκαλί, το μαύρο όχι πια επειδή αναγκάστηκα να το φορέσω ένα χρόνο και με έπνιξε (ειδικά το καλοκαίρι έσκασα και από τη ζέστη). Και γιατί δεν μπορεί να είναι δηλαδή όλα ροζ ή μπορντοροδοκόκκινα που λέει και μια κυρία σε ένα κανάλι!!!! Ωραία χρώματα και ζωντανά!!!!!!
Εγώ έτσι θέλω να τα βλέπω!!!!!!!!! Ότι ζω το ζω με πάθος, γιατί πρέπει να τα δω με ουδέτερα χρώματα και να στραγγίξουν όλα τα υπόλοιπα συναισθήματα από μέσα μου; Είμαι ζωντανή και είμαι καλά (χωρίς φάρμακα ακόμα τουλάχιστον)... Λέτε να τα χρειαστώ τελικά;

Τετάρτη 18 Φεβρουαρίου 2009

Είμαι έξαλλη!!!!!!!!!!!!!
Όπως όλοι οι Έλληνες πολίτες, έτσι και εγώ πέρυσι για μια ακόμα φορά, κατέθεσα την φορολογική μου δήλωση. Μένω 700 χλμ μακριά και την έστειλα με το ταχυδρομείο σε ειδικό φάκελο, πλήρωσα και 5 ευρώ αν θυμάμαι καλά και κοιμήθηκα ήσυχη ότι είμαι εντάξει με το κράτος και τη συνείδησή μου....
Αμ δε!!!!!!!!!!!
Όλοι πήραν εκκαθαριστικό εγώ ΌΧΙ!!! Πάω λοιπόν στην τοπική εφορία για να ρωτήσω αν μπορούν να το εκδώσουν αυτοί από εδώ για να κάνω τη δουλεία μου και τι μου λένε???????????? Δεν φαίνεται να κάνατε δήλωση πέρυσι γιατί δεν είναι καν καταχωρημένη...... Για να με εξυπηρετήσουν, ούτε συζήτηση. Εγώ να πάρω τηλέφωνο, γιατί να χρεωθούν αυτοί που το λάθος είναι δικό τους? Και που παίρνω? Είναι συνέχεια κατειλημμένο!!!!!!!!!!
Όταν κάποτε είχα ένα μικρό μαγαζάκι, κάθε χρόνο πλήρωνα τα μαλλιοκέφαλά μου σε αυτούς. Αργότερα που το έκλεισα πλήρωσα και το νταβατζιλίκι τη συνάφεια και την υπεραξία.... Κάποια φορά που έτυχε το εισόδημά μου να ξεπερνάει το αφορολόγητο, ξανα πλήρωσα ένα σωρό χρήματα.... Κάθε φορά με έβρισκαν. Και στη φωλιά του φιδιού να κρυβόμουν από αυτούς δεν γλίτωνα....
Αυτή τη φορά που το εισόδημα δεν ήταν αρκετό για να μου τα πάρουν πάλι... δεν με βρίσκουν!!!!!!!!!!!!!!! Πρέπει να βρουν ένα τρόπο για να πληρώσω και αφού δεν γίνεται υπάρχει και το πρόστιμο. Τί να πω, δεν ξέρω... Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να τα παίρνουν από τον κόσμο και οι δικές τους ευθύνες δεν είναι πουθενά. Διαφημίσεις ξέρουν μόνο να βάζουν για φορολογική συνείδηση.... η δική τους συνείδηση που είναι? Εμείς τους πληρώνουμε και αυτούς......και τα λάθη τους!!!!!!!!!!!

Τρίτη 10 Φεβρουαρίου 2009

Πριν πέντε χρόνια, ένα κρύο Μάρτη, ανέβηκα στη Δράμα να κάνω τις χειμερινές διακοπές μου, για να ξεκουραστώ. Δούλευα σε ένα σούπερ μάρκετ και εκεί την άδεια την παίρναμε σπαστή. Δύο εβδομάδες το χειμώνα, όποτε τους βόλευε και δύο το καλοκαίρι...
Ανέβηκα μόνη μου και για να πω την αλήθεια, το χρειαζόμουν αυτό το διάλειμμα από τους ρυθμούς της πρωτεύουσας. Πέρναγα στο μεταξύ και ένα πολύ χοντρό λούκι στα προσωπικά και ήταν χρονικά η κατάλληλη στιγμή για μια φυγή. Μακριά από όλους και από όλα. Έτσι ανέβηκα στο τρένο και ήρθα.
Πέρασα ήσυχα. Το πρωί έπαιρνα την εφημερίδα μου και πήγαινα σε ένα πολύ όμορφο καφενεδάκι για καφέ και ενημέρωση, το μεσημέρι σε κανένα ταβερνάκι για φαγητό και το βράδυ μαγείρευα κάτι στο σπίτι και διάβαζα ένα από τα βιβλία που είχα μαζί μου.
Ένα βράδυ πριν φύγω, μου τηλεφώνησε η θεία μου που μένει σε ένα χωριό κοντά να μου πει ότι ήθελε να με δει. Εγώ δεν είχα μεταφορικό μέσο να πάω, ούτε και εκείνη για να έρθει. Θα έλεγε,λοιπόν, σε κάποιον γνωστό της να τη φέρει να τα πούμε. Και την έφερε.
Πήγαμε σε μια, από της πολύ καλές καφετέριες, και καθίσαμε οι τρεις μας να πιούμε καφέ και να τα πούμε...
Και έτσι γνώρισα τον Γιώργο!
Και δεν το μετάνιωσα ποτέ!!!(δεν ξέρω, αν λέει και εκείνος το ίδιο για μένα)χαχαχα! Ξέρετε όλη εκείνη η μουρμούρα : "Τι το ΄θελα και τυφλός ήμουν και κάτι τέτοια που λένε μετά τον πρώτο χρόνο που τελειώνουν τα μέλια". Τουλάχιστον δεν τα άκουσα ακόμα.
Δεν πίστευα ότι υπάρχουν τέτοιοι χαρακτήρες. Δεν πίστευα ότι υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι γενικότερα. Όπως τον γνώρισα εκείνο το βράδυ έτσι είναι και πέντε χρόνια μετά. Ειλικρινής, γλυκός, αληθινός, χωρίς κακίες, χωρίς πονηριά. Όχι δεν είναι χαζός, ούτε του λείπει κάτι. Είναι γλυκύτατος, είναι έξυπνος, είναι ρομαντικός, είναι τρυφερός, είναι παρορμητικός, είναι ριψοκίνδυνος, είναι ο εαυτός του και δεν έχει να κρύψει τίποτα. Αυτό που βλέπεις την πρώτη φορά, αυτό είναι πάντα.
Το καλύτερό του δε είναι το χαμόγελό του. Ένας άνθρωπος που χαμογελά δεν είναι κακός και εκείνος χαμογελά πάντα.
Φωτίζεται όλο του το πρόσωπο. Και κοντά σε αυτόν παίρνω και γω λίγη από τη λάμψη του. Μου δίνει πάρα πολλά πράγματα, χωρίς να τα ζητήσω. Μαντεύει κάθε μου επιθυμία και την εκπληρώνει. Και εγώ δεν κάνω τίποτα άλλο από να τον αγαπώ!!!! Τον αγαπώ με την καρδιά μου, με τις αισθήσεις μου με τη ζωή μου!!!
Σε λίγες μέρες έχει τα γενέθλιά του.... και γω του εύχομαι να είναι πάντα καλά.
Εγώ θα εξακολουθώ να τον αγαπώ σαν το σύμπαν και όλοι ξέρουμε ότι το σύμπαν ακόμη διαστέλλεται.
Το αξίζει και με το παραπάνω!!!!!!!!!!

Τετάρτη 4 Φεβρουαρίου 2009

Μια αθώα ψυχή

Ένα κοριτσάκι μόλις έξι χρόνων....
Ένα πλασματάκι τόσο δα, που δεν πρόλαβε καλά καλά να δει το φως της ημέρας.... και το ζήλεψε ο Άδης και το γυροφέρνει... Μια βδομάδα, λένε οι γιατροί. Δεν υπάρχει θεραπεία για τον κακοήθη καρκίνο, ο οποίος είναι μεταστάσιμος.
Έτσι ένα μπουμπούκι δεν θα προλάβει να ανθίσει. Μια αθώα ψυχούλα πληρώνει για τα μεγάλα κακά που κάνει ο άνθρωπος. Δεν είναι η μόνη, αλλά δεν θα είναι και η τελευταία. Πάρα πολλοί άνθρωποι υποφέρουν από αυτή την αρρώστια, η οποία οφείλεται στις πυρηνικές δοκιμές και όχι μόνο. Έχουμε μολύνει τα πάντα. Τη γη που καλλιεργούμε, το νερό που πίνουμε και τον αέρα που αναπνέουμε.
Το ΄86 είχαμε το Τσερνομπίλ, που κανένας δεν ξέχασε και έχουμε και στη Βουλγαρία ένα Κοσλοντούι που δεν λέει να κλείσει τον αντιδραστήρα που έχει πρόβλημα. Να μη μιλήσω για τους βομβαρδισμούς στη γειτονική Γιουγκοσλαβία πριν μερικά χρόνια...
Πως να εξηγήσεις, λοιπόν σε αυτό το αγνό πλασματάκι ότι πρέπει να φύγει τόσο γρήγορα από τη ζωή; Ποιος έχει το θράσος να λέει ότι είναι θέλημα Θεού; Ο Θεός μας έδωσε την ελεύθερη βούληση και να πως καταντήσαμε.... Κάποιοι να πιστεύουν ότι είμαστε αναλώσιμοι. Γίναμε πάρα πολύ σε αυτόν τον πλανήτη και κάποιοι πρέπει να πληρώσουν το τίμημα. Και φυσικά πάντα την πληρώνουν και τα παιδιά.... Το μέλλον μας, δηλαδή....

Κυριακή 1 Φεβρουαρίου 2009

Διάφορα πράγματα περνάνε κατά καιρούς από το μυαλό μου. Ποια είμαι, που πάω, ποιος είναι ο προορισμός στη ζωή μου και φυσικά γιατί ήρθα σε αυτό τον κόσμο και τι πρέπει εγώ να κάνω.... Αφού η ζωή είναι τόσο δύσκολη και περισσότερες λύπες σου δίνει παρά χαρές γιατί εγώ να είμαι εδώ και να παιδεύομαι και ποιο το νόημα όλων αυτών;
Σαφής απάντηση δεν υπάρχει και το γνωρίζω καλά αυτό. Γεννιόμαστε και πεθαίνουμε. Στο ενδιάμεσο όμως τι γίνεται; Ένα σωρό πρέπει... Πρέπει να μεγαλώσεις σωστά, να ακολουθήσεις τους κανόνες που υπάρχουν στην οικογένεια για να γίνεις "σωστός" πολίτης και "καλός οικογενειάρχης". Αργότερα πρέπει να διαβάζεις και να μάθεις γράμματα ,για να γίνεις "αξιοσέβαστο μέλος" της κοινωνίας και για να βρεις μια δουλειά "αντάξια" των προσόντων σου. Πρέπει να βρεις έναν "καλό" άνθρωπο να παντρευτείς για να διαιωνίσεις και εσύ το είδος και να αφήσεις πίσω σου το "σημάδι" σου, τον συνεχιστή, για να μη χαθεί το DNΑ....
Και εγώ ρωτάω: Γιατί;
Κατακτήσαμε όλο τον πλανήτη, γνωρίσαμε το κοντινό μας διάστημα και ψάχνουμε και παραπέρα. Η τεχνολογία είναι σε πολύ καλή εξέλιξη, ανακαλύψαμε ένα σωρό φάρμακα για να καταπολεμήσουμε τις περισσότερες αρρώστιες και .... δεν αρνηθήκαμε ποτέ την πρωτόγονη φύση μας....
Πολεμοχαρείς και κατακτητές και κυνηγοί.
Δεν αμφισβητώ το γεγονός ότι η ζωή είναι όμορφη, ούτε ότι δεν μου αρέσει που ξυπνάω το πρωί και βλέπω μια καινούρια μέρα να ανατέλλει. Μου αρέσει που έχω βρει το μισό μου πορτοκάλι (κινέζικη παροιμία) και είμαι ευτυχισμένη μέσα στον μικρόκοσμό μου.... Και ναι θέλω να αφήσω πίσω τον/την απόγονό μου, όχι για να διαιωνίσω το είδος, αλλά γιατί είναι πολύ όμορφο να έχεις κάποιον να νοιάζεσαι απόλυτα και ανιδιοτελώς.
Παρόλα αυτά, όμως, υπάρχουν πάντα αυτές οι στιγμές που αναρωτιέσαι....και οι λόγοι είναι οι γνωστοί....
Υπάρχουν ακόμη πόλεμοι, πείνα, πόνος, φτώχεια. Και φταίμε εμείς για αυτό. Πρέπει να κάνουμε κάτι για να αντισταθούμε... Τι θα πει δεν με νοιάζει αφού εγώ περνάω καλά; Ξεκίνα από τον διπλανό σου, τον γείτονά σου. Αν βάλουμε όλοι το λιθαράκι μας, ίσως κάτι καταφέρουμε να κάνουμε. Σήμερα ίσως να φανεί μικρό, αλλά μπορεί αργότερα να γίνει μεγάλο....
Η ζωή τελικά, όσο δίνεις να ξέρεις, θα σου δώσει περισσότερα.....

Τσιγάρο Κρέας ....

Να διευκρινίσω αρχικά ότι δεν θέλω να επιτεθώ σε κανέναν. Μια σκέψη θέλω να καταθέσω, επειδή τυγχάνει να είμαι και καπνίστρια και ......