Πριν από περίπου δύο χρόνια και κάτι αποφάσισα να μετακομίσω από την Αθήνα, την πόλη που μεγάλωσα, για να ζήσω σε μία επαρχιακή πόλη, τη Δράμα. Το έκανα για δύο λόγους. Ο πρώτος ήταν επειδή ο άντρας μου είναι από κει και ήθελε πολύ να ξαναγυρίσει και ο δεύτερος επειδή υπήρχαν οι συνθήκες για μπορέσουμε να μείνουμε μόνιμα σε αυτή την πόλη. Όταν λέω συνθήκες, εννοώ δουλειά και σπίτι. Και η αλήθεια είναι ότι δεν το μετάνιωσα ούτε στιγμή.

Η Δράμα είναι μια πόλη που πάντα αγαπούσα, γιατί πολλά καλοκαίρια έκανα τις διακοπές μου εδώ. Είναι η μητέρα μου από ένα υπέροχο χωριό του νομού και ερχόμασταν πιτσιρίκια για να δούμε τον παππού και τη γιαγιά. Σαν παιδί της πόλης, πάντα εντυπωσιαζόμουν από τη ζωή στην επαρχία και τη φύση. Μου άρεσε που ανεβαίναμε ξυπόλητα στο βουνό και κατεβαίναμε μετά στο δροσερό ποτάμι για να παίξουμε.

Ευχαριστώ το Θεό που μου έδωσε την ευκαιρία τα παιδιά μου να μεγαλώσουν μακριά από το θόρυβο της πρωτεύουσας, την εγκληματικότητα, το νέφος, την αποξένωση από τους γείτονες και το φόβο της μοναξιάς. Εξακολουθώ να αγαπώ την πόλη που μεγάλωσα, αλλά προτιμώ να τη θυμάμαι όπως ήταν όταν εγώ ήμουν παιδί.