Μια φορά και ένα καιρό, την εποχή των πάγων, τότε που ήμουν και εγώ μικρούλα...ναι ναι υπήρξε αυτή η εποχή σας διαβεβαιώ... ξεκίνησε μια φιλία, η οποία κρατάει μέχρι σήμερα.
Όταν πήγαινα δευτέρα λυκείου γνώρισα τη Γιώτα. Εκείνη πήγαινε πρώτη λυκείου, ναι είναι μικρότερη τι να κάνω τώρα; Αυτό μου χτυπάει και αυτή μιά ζωή. Δεν φταίω εγώ της εξηγώ... τίποτα εκείνη... εξακολουθεί τα χτυπήματα κάτω από τη μέση.
Είχαμε και άλλους" φίλους " που κάναμε παρέα, αλλά οι δύο μας είχαμε δέσει πολύ καλά. Εκ φύσεως, διαφορετικοί χαρακτήρες. Η μία, όμως, συμπλήρωνε την άλλη.
Τότε δεν είχαμε καταλάβει ότι αυτό που ξεκινήσαμε, όλο αφέλεια, θα κράταγε όλα αυτά τα χρόνια. Νομίζαμε ότι όλα τα παιδιά θα είμαστε φίλοι για πάντα και θα κρατάγαμε την επαφή. Δεν θα γινόμασταν σαν τους μεγάλους! Είχαμε όλοι τα ίδια όνειρα και τις ίδιες ιδέες. Να γίνουμε διαφορετικοί. Και γίναμε. Γίναμε διαφορετικοί μεταξύ μας.
Ξέρω, δεν φταίει κανένας μας. Η ζωή έχει γυρίσματα. Κάποιοι πήγαν πανεπιστήμιο, κάποιοι παντρεύτηκαν, κάποιοι βγήκαν κατευθείαν για δουλειά μετά το σχολείο. Ακολούθησα και εγώ το ίδιο μοτίβο. Δεν πήγα στο πανεπιστήμιο, αλλά έκανα όλα τα άλλα. Και σε αυτή την πορεία με ακολούθησε μόνο η Γιώτα. Το τι έκανε εκείνη στη δική της ζωή είναι ένα κεφάλαιο που αφορά εκείνη και μόνο, δεν θα αναφερθώ σε αυτό, αλλά ήταν η μόνη που μου στάθηκε στις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής μου.
Δεν επικοινωνούμε συχνά. Ποτέ δεν ήμασταν κάθε μέρα μαζί, εκτός από εκείνες που πηγαίναμε μαζί στο σχολείο. Όταν όμως τη χρειάστηκα, ήταν δίπλα μου. Ακόμα συμβαίνει αυτό. Μας χωρίζουν πια 700 χιλιόμετρα, αλλά ξέρω ότι η απόσταση αυτή δεν είναι τίποτα όταν η δύναμη της φιλίας είναι τόσο μεγάλη.